Kayıtsız

Ruhumun paslanıp körelmiş köşelerine görünmez iplerle bağlanmış yürüyordum sanki adım adım kendi izbe , kuytu sokaklarıma doğru...

Her adımda daha yitik bir "Ben" , kırmızılarından daha soyunmuş ,grileşmeye yüz tutmuş kırılgan bir kadın.

Sokaklar caddeler boyu yapayalnız yürürken, ve kendi yarattığım coğul ben'ler içimde canhıraş bir biçimde savaşırken , yüzüme anlamsizca ya da umarsızca akan koyu gölgeli insanlar yığını geçiyor hep ayni kaldırımın köşesinden.

İçimde baharlar soluyor , mevsimler renksiz gelip geçiyor ,bilmiyorlar.

Ahh ! Yüreğim sancıyor, saç diplerimden tırnak uçlarıma kadar kırılıyorum...

Birisi baksa şöyle alıcı gözü ile ruhumun derinliklerine ,görecek belki de yüreğimin en içinden gelen kopuk zincirlerimi,tiftiklenmiş ,hırpalanmış iplerimi.

Bir "Cem Adrian" şarkısındaki gibi , ruhumun öte odalarından çok sesli şarkılar vuruyor sanki yankılanan duvarlarıma.

Bomboş ,kayıtsız aslında içimdeki bu benlikler kendi melodilerine,şarkılarına.

Onların derdi benimle, savaşları bitmek bilmiyor,hiç bilemiyorum bu sonsuz kavga niye ?

Ruhumun arka bahçesinde koyu siyah bulutlar geziniyor , gökyüzümü kirletiyorlar habire !

Oysa ben dilimde neşeli şarkılarla ,tırnaklarımda kırmızı ojeyle dans etmek istiyorum özgürce .

İçimde her gece bana yazılmış siyah zarflı mektuplar var ,

O mektupları size teker teker okumak istiyorum ama , içimdeki keskin ıslık sesleri sussun hele bir,o zaman okurum size kim bilir ?

Belki başka bir sonbaharda...

Serpil Kaya