Anka

Bir süredir – geceyle gündüzün birbirine iyice karışıp bir zaman dilimiyle anlatılamayacak kadar bilinmediği- kendimle konuşuyorum. Üstelik bu tek taraflı konuşmadan keyif aldığımı da söyleyebilirim. Yavaş yavaş deliriyor muyum yoksa kendime şans verip kendimi anlamaya mı çalışıyorum bilmiyorum. Bildiğim şeylerden biri; kendimi tanımaya başlamanın ruhuma iyi gelmesi. Hangi yaşımda bırakmıştım kendi peşimi, hatırlayamıyorum. Size yaşımı söylemek istiyorum ama ben rakamlarla yazılabilecek bir yaşta değilim ki. Kimi zaman köklü bir ağaç kadar yaş almış, kimi zaman bir bebek kadar yenilikle nefes almış biriyim…

Bu sabah, kendimi aynada gördüğümde yaşadığım hissi bir tutam şaşkınlık, bir tutam da kararlılık olarak ifade edebilirim. Şaşkınlığım şu ki; bunca zaman kavgalı olduğum fiziğimle bu sabah kavga etmedim. Onun benden daha şaşkın olduğuna eminim. Kararlılık konusunda daha yeniyim. Bu bende heyecan yaratıyor. Bugün, aynadaki bana bakmak yerine aynadaki “ben” i “görmeyi” deneyimledim. “Bunca zaman benimle problemin neydi? “ diye sordum, gülümsedi. “Problem sendin.” Dedi bana. “Senin takıntılı, kendini anlamaz, bilmez tavırların. Sen, karşıma ne zaman geçsen beni çizgilerden ibaret bir varlık saydın. Halbuki ruhum da var. Göremeyecek kadar nefret doluydun. Sormayı denedim ama buna izin vermeden gittin.”

Haklıydı. Bugüne kadar onun karşısında durduğum süre bir iki dakikayı geçmezdi. Ama bu sabah – farklı uyandığım, bir başka ışıkla aydınlandığım- uzun uzun baktım ona ve hatta ilk defa gördüm onu. Biliyor musunuz, güzelmiş.

“ Peki ne oldu da seni görebildim?” dedim.

“ Nihayet kendine bir şans verdin, şimdiye kadar çok kişiden duydun bunu ama aklında yer vermedin. Sonu kendine varan tüm yolları kapatmıştın, sana senin hakkında konuşmak saygısızlık gibi geliyordu. Ama biliyor musun, bu durumun çok uzun sürmeyeceğini anlamıştım. Çünkü kendini yok saydıkça silineceğini, sen varsan her şeyin var olacağını anlatacaktı sana hayat.” Dedi.

Dün, karşımda biri bana bunları söylese ya öfkelenirdim ya da dinledikten sonra cevap bile vermezdim. Ama bugün, bugün bir başkayım. Söylediklerini dinliyorum ve anlıyorum. Kendimi yok saymak karanlığından kurtarıp yeniden var ettiğim için “Anka Kuşu” gibi yaşıyorum bugünü. Bunca zaman yanılgıların, korkuların, endişelerin yolunu adımlamış olmanın bir yere varmadığını , üstelik yürüdüğüm yol kadarının yolun sonuna eklendiğini bugün anladım ve en güzeli şu ki; “ yürekten anladım!”

Bilmediğim bir yaştan beri hiçbir şey olmayı istememin yalnızlığını şimdi bir fikirle aşıyorum. İnsanlar tarafından değiştirilmiş, kimisi tarafından tamamen dönüşmeye yüz tutmuş yanlarımın sesine kulak veriyorum.

Kusurlarımı kabul etmenin eşsiz mutluluğunu, hafifliğini yaşarken geliştirdiğim aklımın, bugüne kadar biriktirdiğim kelimelerin varlığında derin bir yüceliğe varıyorum. “İnsan olmak” bilincindeki ilk adımım!

Saçımın inatçı yanına aldırış etmiyorum, saçlarım şekli ve rengiyle güzel. Yüzüme yerleşen kırışıklıklarda ne güzel anılar yaşıyor. Aynaya her baktığımda bu güzel anıları görecek olmanın heyecanı tarif edilemez. O umutsuz olduğum zamanların içinde ağladığım ne kadar his varsa hepsini hayatımın hatırlanacaklar bölümüne ayırıyorum. Sorunları büyütüp yürünemez, çıkılamaz bir tepe haline getirmenin kıyısından dönüp onları deneyimlemenin anlamı üzerinde düşünüyorum.

Suretten sıyrılıp bir karaktere dönüşmenin cesaretini iliklerime kadar hissediyorum.

Kendime varan bir yolu; ilgiyle, cesaretle, özveriyle ve sevgi dolu adımlıyorum. Bugün, aynanın karşısında duran kadına sarılıyorum. Onu seviyorum ve bunu söylerken ondan utanmıyorum. “Anka Kuşu” na dönüşen ruhumun zenginliğini, onurunu, iyiliğini aydınlıkla karşılıyorum…