Kalbi Kırık Prenses

Derinliği olan her şeyi severim ; sözcükler gibi,karanlığın arkasına gizlenmiş, sisli bulutların içinden yeryüzüne göz kırpan Ay gibi.

Tarihi geçmiş bir tiyatro oyunu ilanına rastlarım bazen,tavan arasında tozlanıp sararmış bir gazetenin orta sayfasında. Gizli bir dünyanın sonsuzluk penceresinden ileriye doğru bakmaya başlarım hemen.

Rengârenk kostümler gelir aklıma, derinliği insanı büyüleyen dekorlar, illüzyonlu ışıklar.

Sonra Romeo'ya kavuşamayan Juliet gelir aklıma. En tutkulu aşklar, hep yarım kalanlardır biz dünyalıların o garip lisânında. Doğuştan mı hüzne yenik düşmüştür yüreğimiz, yoksa zorla mı ezberletilmiştir bu kanun , bilemiyorum. Çaresizlik hep mi kardeştir sonsuz aşklarla?

Oyunlar da acımasızlar bakma, ihanet eder kalem de bazen mutlu süren o büyük aşklara.

Her mutsuz sonda, kalemi yeniden alabilmeli insan. Romeo Juliet'e, Jack Rose'a, Leyla da Mecnun'a sarılabilmeli, aşk hiç terk etmemeli bizi bu dünyada.

Her hüzünlü sona bir yeni mutlu final yazmaya yemin etsin tüm yazarlar.

Ne sevgisiz kalsın bu dünya, ne de boynu bükük kalsın 14 Şubat'lar.

Şiirler, şarkılar,masallar hep mutluluğu fısıldasın tüm insanlığa.

Çok mu ütopik buldunuz bu dileklerimi? Yasaklandı mı artık hayâl kurmak da?

Kim bilir belki kalbi kırık bir masal prensesi, kulağıma fısıldamıştır bu dileklerini, kalemim de isyân çıkartmıştır, bu mutsuzluk diyârında.

Siz yine de mutlu sonlar düşleyin, hüzünlü prensesleri mutlu edin bir kaç satırlık aşk mektuplarında.

SERPİL KAYA