Tutunmak

Derin bir bilinmezliğin ortasındayım. Ömrümün otuz beşinci yılına sığdırmaya çalıştığım hüznün tarifi yok. Bunca zaman cevabını aradığımı sandığım soruların koca bir hiç olduğunu anladığım birkaç saniyeye doğa özünü, kirli insanlar kötülüğünü bıraktı.

Çok yakından tanıdığım depremin çocukluğuma tutunan yüzüyle yeniden karşılaşmak, korkularımı bir dağın zirvesine taşıdı. Görmemenin, duymamanın mümkün olmadığı bir zamanda anne, kadın, çocuk, baba, yaşlı, yalnız, ölümü nefesinde hisseden, aç ve susuz kalmış bir insan oldum. Sessizce dolaştım bu hüznün düzlüğünde. Hiç bilmediğim duyarsızlığı, insan hayatının ucuzluğunu, kini, hırsı da gördüm. İnsan; hayatın doğasına uygun aradığı ne varsa böyle bir an içinde bulabiliyormuş, anladım…

Acının, yaşıyor olmanın anlamının değiştiği bir zamanı yaşıyorum şimdi. Kimsesizliğin içinde savrulan bir toplum olarak yaşam çabamızı eşitlemek, bizi “bir” olduğumuza ikna etmeye yetiyor sanki. Sonra bir avuç kumun altında ezilen yoksulluk geliyor aklıma. İlk bölünmüşlüğümüz diyorum, acı dolu bir köşenin en ağır sakinleri için. Yoksulluğa uzaktan bakanlar için kolay yaşanılan bir zaman, yoksul olan için ne kadar uzun ve sancılı...

Düşünmenin zor olduğu, boğazımdan geçsin diye dakikalarca baktığım lokmanın ağzımda büyüdüğü bu zamanı , kulaklarımda asılı duran yardım çığlıklarını, gözlerimin kıyısından dökülen yaşları, yüreğimde büyüyen korkuyu, kaygıyı, aklımın çalışmayı reddeden yanını unutmam için kaç söze tutunmalıyım?

Serap Şahin