Öğretici

Kendime, dünyaya yabancı olduğum bir zamanın insanıydım. Doğup büyüdüğüm şehrin içinde o şehre uzak, ne yapmam gerektiğini düşünerek zaman harcayan ve yaşamı kaçıran kaybolmuş biriydim. Çoğu insan gibi sabahın erken saatlerinde uyanıyor, kahvaltımı yapıyor, okula gidiyor ve derslerim bittiğinde tekrar eve geliyordum. Ruhumda kopan fırtınaların yanında bir de toplumsal rutine ayak uydurmaya çalışan bir ben vardı. O, ne kadar ‘ben’di tartışılır ama ben diğer yanımı daha çok seviyordum. Çevremdeki insanların hileli yanlarından korkuyordum. Her insan, söylediği doğru bir sözün ardına derin bir yanlışı gizler diye düşünüyordum. Güvensizlik, şüphe beraberinde mesafeyi getiriyordu…

Sıradan bir çarşamba günü sabahı, ruhuma giyindiğim mutsuzlukla evden çıktım. Okula gittim. Sırama oturdum, yine insanlardan kaçmak için yanımda taşıdığım kitabı masaya koydum. Kitapların yarattığı dünya, içinde bulunduğum dünyadan daha huzurluydu…

“ Profesör’ ün Struma’ ya karşı çaldığı kemanı duydun mu?” diye sordu. Kafamı kaldırıp yüzüne şaşkınlıkla bakmış olacağım ki; “Niye şaşırıyorsun, ben de okumuş olamaz mıyım?” diye devam etti konuşmasına. “Tabii, neden olmasın.” diyebildim. Kitabı okuduğum bölüme kadar kısaca değerlendirdikten sonra seslerin, kelimelerin, cümlelerin hayatta edindiği yeri üzerine konuşmaya başladı. Konuştuk diyemiyorum çünkü kendimizi ifade ettiğimizi sandığımız dilin tüm inceliklerini o biliyordu. Dikkat çeken bir öğreticiydi, sabırlıydı. Her gün davranışlarını gözlemleme imkanı buluyordum. Ama ilk defa o gün, beni anlayacak biri olma ihtimaline gülümsemiştim. Sesi, ikna ediciydi. “Öyle şey mi olur?” demeyin, benim gibi; insanlara sırtını dönmüş, kötü anılar biriktirmemiş olmasına rağmen kendine o insanlar arasında yer edinemeyen biri için böyle bir sesin önemi büyük. Üstelik ilk defa bir insanı tanımaya yakın duruyordum. O, kurallara göre yazılan derslerin dışında anılarından öğrendiklerini de anlatan biriydi. Merak etmeye başlamıştım; hangi kitapları okuyor, hangi şarkıları dinliyordu? Onun da insanlara güvenmediği, inanmadığı bir dönem olmuş muydu? Daha önce kendimde rastlamadığım bir merakın içinde sorudan soruya sürükleniyordum…

Bir ders öncesi ben yine kitap okurken yanıma gelmişti. Bu kez de “Hürü Ana’ nın yarpuz kokulu tarhana çorbası’ nı “ konuşmuştuk. Paylaşmaya bilgiden başlamak, beni umutlandırmıştı. “Kötü bir şey yaşamaktan korkmuyor musunuz?” diye sordum. Gülümsedi ve “ Kötü yaşanmadan bazen iyinin anlamı anlaşılmaz. Kötüyü de görmeli insan.” Dedi. O konuştukça yeryüzünün renkleri değişmeye başlıyordu. Ne zaman bir kitabı okumaya başlasam söylediği sözler aklıma geliyordu: “ Başka bir dünya ya da hayat yok, o nedenle son an’ a kadar hayatı dolu yaşamaya devam!”

“ Hayat, şu an ve şu anda hissedilenlerdir. Gerisi masal…”

Altı ay geçtikten sonra durduğum yerden korkularıma kadar olan uzaklık, gözümün göremeyeceği boyuta varmıştı. Altı aya sığdırılan kitaplar, şarkılar, anılar, hayaller beni yaşadım diyebilen kişi yapmıştı.

Yeryüzünde zaman, tuhaflıklarla akıyordu.

Bir şeyden emindim; iyi ve kötü vardı. Söylediği gibi kötüyü de görmeliydi insan…

O; varlığına renkliliğin yakıştığı, güven ve huzur veren, bilge, güzellikler ve yeniliklerle dolu “ hayat öğreticisi” ydi.

Serap Şahin