Yaz Geliyor

Emine Özdemir derKi

YAZ GELİYOR

Ruhunu denizin mavisine, dalların yeşilene teslim etmenin zamanı şimdi. Ayak izimi bıraktığım karlar göremedik neticede ama, güneşe meyilli ruhum hasretin son raddesinde artık hissediyorum. Kışı kötülemek değil niyetim. Her mevsim ayrı güzel ona da eyvallah, ama fırtınalı zamanlarımı körüklüyor soğuk. Rafa kaldırıp hatırlamak istemediğim anlar saçılıyor ortalığa. Toplamaya çalışırken canım acıyor, bitkin düşüyorum. Öylece bıraktığımda ayağıma takılıyor. Geceler uzadıkça, sessiz cümlelerim çoğalıyor. Alanım o kadar daralıyor ki, konuşsam da sesim duvardan sekip geri dönüyor, susmaya alışıyorum. Rüzgar estikçe üşüyorum, sonra durduğu andaki süreyle yetinmeyi öğreniyorum...

Neyse ki yine geldi yaz. Ardına kadar açtım pencereyi. Saçılan her şey tekrar yerli yerine konacak, hatta belki eskisinden de doğru yerlerde.
Kana kana içtiğim suyu, tuza batırdığım eriği, karpuzun ilk bıçak darbesiyle çıkardığı o sesi özledim ben. Yalnızca bedenimi değil, kurduğum hayalleri dahi sıcacık tutan pırıl pırıl güneşi özledim. Sabahları, açık kalmış perdenin arasından odaya dolan güneşle uyanmayı özledim. Yalınayak dolaşmayı, sinek ısırıklarını kaşırken kolumu bacağımı kanatmayı...
Filmlerde insan hayaĺ kurarken hep renksiz olur ya görüntü. Oysa ki benim hayallerim rengarenk, mevsim hep yaz. İlkbahar yorgunluğu kapıdaymış. Razıyım. Açtım ardına kadar kollarımı. Nasılsa yorgun başımı göğe yavaşça kaldırıp, derin bir nefesle coşarım yeniden.

Yıllar geçtiğinde nasıl bir insan haline dönüşeceğimi bilmiyorum ama, kış yaza dönerkenki halimi iyi biliyorum...

Yani diyorum ki; mevsim beni yine masal kahramanı yaptı. Dar alanda kısa paslaşmalar, yerini çıplak ayaklar mevsimine bıraktı...

Emine Özdemir

Ankara - 2018