Hayallerimden Kovuldum

Uzun zamandır hayal kurmadığımı farkettim ya da kuramadığımı.Şartlı koşullanma diye bişey var.Bir de hayallerinden düşmek diye bişey var.Ben çok düştüm hayallerimden ama hep konfor alanıma,bahanelerimin tam ortasına.O yüzden hiç acımadı canım...

Nerelere gittim,neler yaptım neler.Çokta inandım gerçekleşeceğine çoğu zaman.Bahaneler kapısından bir bir geçerken çıkışı bulamadıkça vazgeçtim.Belki son kapıdan geri döndüm ama hep döndüm.Döndürülmeyince kendi dönünce insan üstünü örtmek kolay oluyor.Olsun canım dünyanın günü mü bitti.

Bitiyor...

Klasör klasör istifledim hepsini beynimin ücra köşelerine,unutmam inşallah.Her yeni klasörde daha da yapıştım sandalyeme alimallah ya kalkarsam.Ya bir hayalimin peşinden gidecek olursam.Asi,isyankar,hırçın günlerimin üstüne beton attım ben ya çatlarsa o beton. Bahanelerin yanına anksiyeteler ekledim çatlaklardan sızmasın hiç bir hayal diye.Kendimi en köşeye sıkıştırdım.Kaçmak imkansız artık kendimden...

Her yeni güne bir keyif kahvesi ekledim. Standartları renklendirmek lazımdı zira ara sıra.Yeni diziler,filmler,şarkılar serpiştirdim aralara.Bir de küfürsüz izlenemeyen haberleri.İçin kainat kadar sonsuz olsada dört duvar tüm servetin.Çok şükür dedirten...

Minimize oldukça hayatlar hayallere yer kalmıyor demek ki.Uzun zamandır penceremdeki kadar gökyüzü ama nasıl mavi ama nasıl güzel. Güneşten bihaberim bir yerlerde batıyor işte.Ay'la kovalamaca oynuyoruz apartmanlar arasında ama yine de yakalanıyor kadrajıma.

Onca telaşın için de bir de hayal mi kuracağız şimdi.

Mesele düşlemekte değil düşünden düşmekte.

Kendi önümden çekildiğim gün yeneceğim kendimi...

Arzu Koloğlu