Senli Zamanlar

Şimdi sen
Üstü karla kaplı bir çiçeğin
toprağın sıcaklığına minnetiyle
beklediği bahar umudu
Teni pul pul kurumuş toprağın
güneşe isyan etmeden
yağmura sevdasısın

Şimdi sen
Dikeniyle barışık gülün
kendiyle kavgasının narinliği
Her mevsim ayrı renge bürünen
orkidenin
sıradanlığa direnişisin

Şimdi sen
Türkülerin yanık ezgilerinde
ansızın susup
araya giren şiirin sesi
Sonu başından belli olmayan
bir romanın
en güzel ihtimallerinden birisin

Şimdi sen
Düşlerinde yolculuk eden
garip bir yolcunun
ansızın uyanan günle barışı
Kendine yaklaştıkça
kendinden kaçan
kaçtıkça aramaktan vazgeçmeyen yabancısısın

Şimdi sen
Kavgalarını eleyip
eleğe asmış
kendini aşkla seyrelten
patika yolun dervişi
Gördüğüne aldanmamış
duyduğuyla yetinmemiş
o eski mahallenin delisisin

Şimdi sen
Kendine de yağmur saklayan
sakladıkça içi içine sığmayan
o son bulutun sırdaşı
Denizini arayan nehrin
taşamayan coşkusuyla
derinleşen kuytusu
En kuytu yerinde
incisini büyütme gayretiyle
kendini kapatan
midye kabuğusun

Şimdi sen
Huzuru arayan bir savaşçının
savaşın tam orta yerindeki
iç sesi
Meleklerle konuşan
bir çocuğun
en masum düşündeki kanatlarsın

Şimdi sen
Şarkı söylemek isteyip
sesini duyamayan bir kuşun
suskunluğunda özgürlüğü arayan
Hayatın hoyratça harcanmadığı
bir zaman diliminde
iki ayrı elmanın
birbirini tamamlayan yarısısın

Şimdi sen
Senden içeri olana
dışardan bakmaya yorulmuş
tok evin aç kedisi
Aşk kokulu yastıkların
uyku tutmayan yüzlerinin sırdaşı
Dilek tuttukça çoğalan yıldızların
gaz lambasındaki gölgesi
Zaten bildiğini
hatırlamaya çalışan
yedeklenmemiş bir zamanın
silinmeyen hafızasısın…