Yaz Işıkları

Bir Sertab Erener şarkısı çalıyordu radyoda; ''Ah şişede lâl, hem de ay hilâl. Bir daha da görmedim öyle yazı''

Gökyüzünde merkür retrosu devam ediyordu, ve o retro benim ev, yuva ve aile köklerimin bulunduğu evden geçiyordu.

Ruhumun nostaljik hüzün dönemi geri gelmişti belli ki.

Çocukluğumun dede yazlığı geldi gözümün önüne. Ne kadar da saf ve çocuksu mutluluklarımız vardı o zamanlar.

Deniz keyfi sonrası mis gibi anne çayı yanına konmuş petit beurre bisküvülerin mis gibi kokusu mutlu etmeye yeterdi bizi mesela.

Ya da yazlık evimizin tam karşısında yanıp sönen Yunan adası ışıklarını izlemek, gökyüzündeki yıldızları izlemekle aynı hissi verirdi hep.

Şimdi nerede bir akşam ışıkları yansa, ne zaman bir seksenler disko müziklerine denk gelse, ruhum ışınlanır gider sanki çocukluğuma.

Akşam sahilde yanan kumsal ateşi, tatil köyümüzün genç ve yakışıklı delikanlısının gitarı eşliğinde bize söylediği ''Yeni Türkü'' şarkıları.

Aniden başlayan heyecanlı yaz aşkları, çevirmeli telefonun başında sevgiliye ulaşma çabaları.

Eylül'ün ilk haftası başlayan ''Gelecek yaza görüşmek üzere'' temennilerine eşlik eden buruk kalp sızıları.

Ve bir kış boyunca , turuncuya boyanan güneş batımı manzaralarını yeniden izleyebilme dilekleri.

Yaz, biraz da turuncuya boyanan gökyüzüne bakıp güneşe ertesi sabah yeniden kavuşma hayali kurmaktı, çocukça.

Ya da dolunay geceleri gökyüzüne bakıp, kaybettiğimiz tüm sevdiklerimizin oradan bizi seyrettiği inancına tutunmaktı.

Yaz, ruhumuza dokunan rengârenk ışıklardı kısaca.

Ve ışığıın olduğu yerde daimâ umut da vardı.

Çocukluğumun şahâne yazlarına hasretle...

SERPİL KAYA