Kağıt Kokulu Bir Çocukluk

İlk öğretmenim dedemdi benim.

Daha ilkokula başlamadan okuma yazmayı onun sayesinde öğrenmiştim.

Emekli öğretmen, hattat, editör, müzik öğretmeni ve daha sayamadığım pek çok yetenekle donatılmış çok kıymetli bir ''İstanbul Beyefendisiydi'' kendisi.

Emekli olduktan sonra kendisi gibi öğretmen olan bir arkadaşıyla ortak olarak küçük bir yayınevi açmıştı Bâb-ı Ali Yokuşu'nda.

Henüz 5 yaşında küçük bir kız çocuğuyken dedem ile birlikte yazıhanesine gider, orada sekreter Zeynep abla'nın masasına oturarark daktilo tuşlarında küçücük parmaklarımı gezdirir, masasındaki renkli kalemlerle boyama yapar, resimler çizerdim.

Kitap kokusu, dergi kokusu içerisinde geçti ilk çocukluk çağlarım.

Rahmetli dedem odasına kurduğu yazı masasında yazılar yazar, tercümeler yapar, editöryal çalışmalar yapardı.

Hattatlık sanatında da ayrıca ustaydı.

Bir de mandolini vardı, bana çalmayı öğretmeye çalışırdı boş zamanlarında.

Yayınevi sahibi arkadaşlarından seriler halinde çocuk kitabı getirirdi, ben okumayı seviyorum diye.

Aradan yıllar geçti, ben büyüdüm, hayatımın ana ekseninde hep okumak ve yazmak oldu.

Hepsi Mürsel Dedem sayesinde.

Bugün onlarca antoloji kitabında eserim, kendime ait üç kitabım var. Ve her ay düzenli yazılar yazdığım dergiler, gazeteler.

Bana mirasların en büyüğünü bıraktın canım dedeciğim.

Umarım başarılarımı bir yerlerden görüyor ve benimle gurur duyuyorsundur.

Bana altın bir bilezik ve şahane bir yaşam amacı bıraktın miras olarak.

Ne kadar teşekkür etsem az sana.