Mesela

Emine Özdemir derKi

MESELA

Başımıza gelen her musibet, her duygunun bir vadesi var. Yaşanılan hiçbir elem yoktur ki ilk haliyle kalsın aklımızda. Çünkü acı'nın bile dirayetsiz kaldığı tek şey zaman. En tarifsiz yara dahi, gün gelip bir de bakmışız sonu gelmez cümleye dönüşüvermiş dilimizde. İşte böyle zamanlarda sabır gösterdiğimiz ve sabır gördüğümüz oranda kalırız hayatta. Tabi birde şansımız kadar. Sabır gördüğümüz diyorum çünkü, bana göre en önemli kısmı tam da bu.

Mesela diyorum kendi kendime;
Dağılan her şeyi toplamaya çalışmasam bir kez olsun. Bir adım gerileyip beklesem saçılan şeylerin doğru yeri bulmasını. Dağılacaksam da dağılsam mesela. Kendine gel demeseniz bana. Ağlamak mı istiyorum? Bıraksanız da akıp yolunu bulsa gözyaşım. Hafiflememe izin verseniz. "Neden ben?" sorusuna "bir tek sen misin canım" demese hiç kimse. Bazı soruların cevabı, yaşadığımız durumun büyüklüğünden daha heybetli değil çünkü. Ha birde saçmaladığımı düşünmeseniz keşke. Nereden bileceksiniz ki, belki de gerçekten o an her şey ayrı bir yana saçılmış. Ve biliyor musun sesim yükseldikçe daha az duyulduğumun farkındayım. Bil istedim ihtiyacım olan şey tam da bu işte...

Acıyı diyorum hakkıyla yaşamaya ihtiyacımız var. Durup beklemeye, beklerken düşünmeye, düşünürken belki bir parçada olsa hırpalanmaya. Bazı şeyleri dağınık bırakmaya. Her zaman ve durum için geçerli olmasa da, zaman zaman böyle gürültülü, hatta belkide riskli duraklar iyi geliyor insana. Senin o küçük dediğin benim büyük acılarım var ya; vakti gelince gücümü hatırlatacaklar bana...

Büyüdüm artık. Annem öpünce geçmeyen yaralarım var. Tecrübe ettikçe gördüm ki; bantla kapatılan her yara hava almadıkça su topluyor ve en ufacık darbede tekrar açılıyor. Akmayan her gözyaşı içimde bir yerlerde kistleşiyor, en ufak darbede tekrar kanıyor. Sadece durup beklemeye ihtiyacım var ve beni sabırla beklemene. Yargılamadan, küçümsemeden, hafife almadan, susturmadan... Yalnızca beklemene. Korkma kalıcı değilim buralarda. Düşüp kalktığım, durup beklediğim, dibe inip göğe çıktığım yerlerin hepsi bir bir aklımda.

Emine Özdemir

Ankara - 2018