Mavi

Ebru Düdükçü derKi

MAVİ

Güzel kaybettik

Hangi hayale sığındık ki su geçirdi darbe almış gemiler gibi. Battık, dibi gördük, boğulduk. Sevdik keza, sonunu bile bile aynı kitabı defalarca okumaya benzerdi sevmek. Kapaklar değişirdi ama yazılanlar hep aynı yazara aitti. Bilindik sonlara ayrı heyecanlarla çevirdik sayfaları. Gündüzlerden kaçar, gecenin kollarına sığınırdık. Uyku tek umudumuzdu ama hiç ayakta uyutulduğumuz kadar uyumamıştık bugüne dek. Korktuk bazen de, sevmekten korktuk, sevilmekten korktuk ve bilhassa sevilmemekten korktuk. Korkmasaydık olmazdı sonumuz böyle. Yeni bir şarkıyı keşfetmek gibiydi bir insanı keşfetmek. Bilinmedik bir adaya ilk ayak basan olmaktı, yüzmeyi bilmeden okyanusları aşmak, acıya bile bile kalbimizde yer açmak.

Böyle böyle tükendik işte.

Bir insanı tanırken insan kendine yabancılaşır. Bir insanı severken insan kendinden uzaklaşır. Bir insana aşık olduğunda en çok kendinden nefret eder. Aşk iki duygunun farklı bedenlerde aynı ruhta olmasıdır.

Ve mavi...

Öyle bir renkti ki, sonu getirmişti.

Ebru Düdükçü

Gölge'

Trabzon - 2018