Sokak Bir Şeyi

Tuğba Güven Alkan derKi

SOKAK BİR ŞEYİ

Soğuk havalarda çok farklı her şey. Karnımın ağrıması açlıktan mı soğuktan mı anlamıyorum. Ayaklarımda kürklü botlar olsaydı ne güzel olurdu. Karda bile koşup oynardım. Eldiven hiç giymedim. Parmaklarıma nasıl geçiririm yünden kılıfları bilmiyorum. Giysem de ellerimi kullanabilir miyim? Alışmamışım sonuçta ama ellerim üşümeyecekse alışırım ona da. Nelere alıştık bu sokaklarda.

Çöpten çıkanlar bazen o kadar taze oluyor ki nasıl bunu atacak kadar aptal olabiliyorlar anlamıyorum. Ya da demek ki evlerinde daha ne tazeleri, ne güzelleri var ki bunu gözden çıkarıyorlar diyorum kendi kendime. Neyse ben yediğime bakarım. Büyük kare kutuların içinde pizzalar oluyor bol salamlı, peynirli, zeytinli. İşte bunlara bayılıyorum. Hem yemesi kolay hem tadı nefis. Bazılarının salam ve zeytinleri çıkarılmış oluyor. Bari onları yemeseydiniz diyorum içimden, sinirleniyorum. Sonra boş ver, elindekine dua et diyorum. Geçiyor sinirim.

Kimisi bize kolaylık olsun diye koca çöp varillerinin içi yerine yanlarına, kenarlarına bırakıyor yemek artıklarını. Onlara ne dua ediyorum. Kuru ekmek de olsa temiz temiz yiyebiliyoruz, çöplere bulaşmamış, çürük yemek kokmamış oluyorlar.

Geçen öğlen dayanamadım, ev yemekleri yapan iki katlı lokantanın kapısına dayandım. Geçenlerden bazıları başımı okşadı falan ama kimse gözlerime bakmadı. Uzun süre bakmaktan korkuyorlar zaten. Onlardan olmayacak isteklerde bulunup vakitlerini ve paralarını almamdan korkuyorlar. Bir tanesi anladı halimi galiba, benim için bir iki parça tavuk istedi. Para vermeden ona da vermediler tavuk. O yine de parasını ödeyip benim için satın aldı. Önüme koyduğunda yemek istemedim ilk başta. Heyecanlandım biraz. Biraz da utandım. Sonra dayanamayıp eliyle beslemeye kalktı beni. Ben de ayıp olmasın diye yedim. Çok lezzetli ve sıcaktı. Başımı okşadı giderken. Hem de öyle numaradan değil. Uzun uzun, sevgiyle... Hatta gözlerime bile baktı. Neredeyse sarılmak üzere oldu bir an. Neyse ki yapmadı. Pisliğim ona da geçse çok utanırdım kendimden.

Yaz gelsin istiyorum. O zaman ayaklarım üşümüyor. Susuzluk zor oluyor biraz ama kış kadar değil. Yaz gelsin şehrime. Hayatıma da yaz gelsin hatta. Doğduğumdan beri kış mevsimini yaşıyorum ben. Bazen en kavurucu güneşte bile kış mevsimi gibiyim ben. Hayat hep azar işiten bir çocuk muamelesi yaptı bana. Hayat hep kara kışlarda evsiz bıraktı beni. Hayat hiç yemek bulamayan bir sokak köpeği gibi davrandı bana. Ben oyunlar yaptım kendime kırık oyuncaklardan. Evler yaptım karton kutulardan. Kuru ekmekler buldum köfte yer gibi yedim. Sokak nesiydim ben peki?

Sokak Çocuğuna da uygun burada yazanlar Sokak Köpeğine de. En acısı da bu muğlaklık değil mi?

Tuğba Güvan Alkan

2018 - İstanbul