Bitmeyen Peçeteler

Tuğba Güven Alkan derKi

BİTMEYEN PEÇETELER

Anneannem öldüğünde evine, kalan eşyalarını, atılacaklarla saklayacaklarımızı ya da yanımıza kâr kalacak olanları ayırmak için gittiğimizde, salon vitrininde gördüğüm ve muhtemelen kullanmaya kıyamadığı sarı çiçek desenli peçeteleri bana hayata dair bazı önemli meseleleri düşündürdü. Büyük ihtimalle o peçeteleri gelen misafirlere vermek için kıyamıyordu kendi kullanmaya. Halbuki belki de hayattan alınacak en önemli dersti; asıl misafirin hatta onur konuğunun kendimiz olduğunu anlamamız.

O vitrinde müzelik esermiş gibi gurur ve hüzün içinde bekleyen nice oymalı çatal-bıçak setleri, üzeri eski Fransız giyim tarzlı kadın ve adam desenli porselen yemek takımları, kristal sürahi ve bardakları, kristal kolonya şişesi, (şişe şu an salonumun masasında yani başköşemdedir) daha neler neler vardı kullanmaya kıyılamayan. Kimi için mutluluğun başköşesi salon masası değil de vitrinidir galiba. Tüm anılarını, planlarını sıkı sıkı kapalı tuttuğu, cam kapılı bir vitrin. En güzel, en yeni giysilerimizi de hep en mutlu günlere saklamaz mıyız? O en mutlu günü de hep yarınlara sıkıştırmaz mıyız kapalı vitrinler gibi? Anneannem için de durum tam olarak böyleymiş, bunu ancak otuz beş yaşımda anladım. Daha önce anlamış olsam bir şey değişir miydi? Sanmam.

O sarı çiçekli peçeteleri tabii ki aldım evime getirdim ve tabii ki kullanıp tükenmesi uzun sürmedi. Evdekiler fark etmeseler de her sofrada içime çektim ben o sarı çiçeklerin mis kokusunu ve içimden keşke dedim, Anneannem de vitrini yerine salon masasına çıkarsaymış, içi açıla açıla masaya geçip yemeğini yeseymiş. Ucuz ve o hemen bitiveren düz beyaz renkli peçetelerle geçirecek kadar uzun değil ki bu hayat! Hayat kısa, süslü peçeteler bitmiyor, kullanın kullanabildiğiniz kadar.

Tuğba Güven Alkan

2016 Şubat