Günaydın

Emine Özdemir derKi

GÜNAYDIN

Hepimizin yazdan kalma günleri, tırtıldan kelebeğe evrilmemiş halleri var neticeten. Papatyayı sevgi gibi mukaddes bir kelimeyi alet ederek heder etmişliğimiz de. Kanımca her gün biraz daha sevgisiz bir insana dönüşmeler hep papatyaların laneti. Daha gül yaprağını patlatıp zevkten dört köşe olmalar var ki, o zaman toptan hapı yuttuk demektir. Şaka bir yana, her gün soruyorum kendi kendime nasıl bu hale geldik. Ne ara dönüştük sevgisiz varlıklara. Sormalar sıklaşıyor ve yanıt bulamadığım her seferinde umudum eksiliyor. Safları sıklaştıralım dedikçe aradaki uçurum açılıyor. Peki taşıdığımız yük ağırlaştıkça tahammül sınırımız mı düştü? Düzen değiştikçe kafamız mı karıştı? Kaygı mı, endişe mi, korku mu, telaş mı... Nedir? Büyükten küçüğe sirayet eden bu sevgisizlik ve peşi sıra gelen vurdumduymazlık endişeli bir hâl alıyor kanımca. Oysaki yaraları onarmanın ve sorunları bertaraf etmenin en temiz yolu sevgi. Ağrılı acılı zamanların en uygun ilacı. Ben evvela kendimi severim ve sevgime sevgisiyle karşılık veren, hislerimin büyüklüğüne karşılık gelen herkesi...
Size bu kanaldan sevgi naraları atmak değil derdim. Ama hamuruna sevgi yerine kötülük karışmış insanların etrafa yaydığı şey, bakteri gibi hızla çoğalıyor hatırlatmak istedim. Durdurmak elimizde. Ve eminim ki sevgisi sonsuzlar çoğaldıkça diğerleri er geç yok olacak.

Şimdi bir pencere önündeyim. Tam da olmak istediğim yerde. Sabahın ışığı içeri dolmuş etrafımda ki çiçeklerin kokusu ise ciğerlerime. Çıkmak istemediğim bir halkanın içindeyim sanki. Sevgiyle, sabırla, minnetle ördüğüm bir halka.

Sırtlandığım tüm yükleri, altında ezildiklerim de dahil tek tek bıraktım aşağıya. Her gün olduğu gibi bugün de sevgiyi hatırlattım kendime, hafızama kazınan tüm sevgi'li an'lara tebessüm ettim. En önemlisi de sayesinde sahip olduklarıma bir kez daha şükrettim. Burnuma dolan toprak kokusu yağmurun habercisi sanki, sevgiyle uyandığım bu yeni gün ise gelecek güzel günlerin...

Emine Özdemir

Ankara - 2018