Gök Hüznü

Tuğba Güven Alkan derKi

GÖK HÜZNÜ

Yağmurlar yağsın ister bazen. Ama kısa sürsün. Üstü başı çamur içinde kalmasın. Yağsın bol bol, şakır şakır da, kısa sürsün. Dereler, rögarlar falan taşmasın. Sokaklarda pis kokular olmasın. Ortalık sadece toprak koksun yeşil yeşil. Yağacaksa böyle yağsın.

Öyle yağmayacak hiç bekleme. Fırtınasıyla, en vıcık çamuruyla, o korkunç gürlemesiyle gökyüzünün, kıyamet kopmuş gibi yağacak. Neye uğradığını şaşırtacak insana. Renkli bir şemsiyenin romantizmini falan da unutturacak. Zaten şemsiyelere de inanmıyor. İçinde ‘güneş’ geçen bir eşyanın onu yağmurdan koruması beklenemez.

Yolda yanından biri geçecek, yüzüne bile bakmadığı biri. Burnuna bir koku hemen arkasından. O kokunun etkisiyle fırtınada üstünde keten elbiseyle kala kalacak. Akustik bir radyo kanalında cızırtılar arasından o gitarın telleri gelecek kulaklarına. O sesle nemlenecek gözleri, içi üşüyecek. Isıtamayacak anneannesinin ördüğü hırkalar hiç bir hücresini.

Aldanmışlıkları gelince nöronlarına misafirliğe birer birer, pek hoş karşılayamayacak onları. Kapıları suratlarına kapatmak isteyecek. Olmayacak. Çamura batmış olacak iyice tüm bedeni. Kendi istedi ne de olsa yağmurları. Yağsınlar istedi şakır şakır. Bu yağanlar bulutun değil kendi gözlerinin yaşları oldu sonra. Şemsiyelere de inanmadı ki… Hele gökkuşakları; masaldaki en gerçek dışı olay onlar sanki. Asla gerçekleşmeyecek ütopyalardır o saçma renklerdeki ışıklı halkalar.

Bilemezdi beklemediği bir gün açan o güneşi. Bilemezdi gökten sadece yağmurun, karın değil güneş ışıklarının da yağabileceğini ışıl ışıl. Şemsiyelere ihtiyacı hiç olmadı. Adında güneş vardı. Ama herkes yağmurda kullandı onu. O yazları seviyordu. Yaz çiçeklerini... Yağmurda kullanılmaktan yorulmuştu.

Tuğba Güven Alkan

İstanbul - 2017