Çünkü Hastayım

Emine Özdemir derKi

ÇÜNKÜ HASTAYIM

Bazı anlar kendimi soyutlamak istiyorum dünyevi işlerden. Bir tecrit odası yaratıyorum kendime ve nihayetinde döneceğim yer belli olsa da, iyi geliyor o süresi belirsiz zamanlar.

Kafamda yüzlerce zorluk, kaygı, beklenti ve belirsizlikten bir çarpım tablosu oluşurdum kendime. Topluyor, çıkarıyor, bölüp çarpıyorum. Bir şeylere yetişmeye çalışırken eksik kalıyorum kendime. Hatta diyorum mitoz bölünebilsem keşke. Bölünebilsem de; anne, kadın, evlat, sevgili, eş, arkadaş... olarak yetebilsem kendime ve herkese. Önce kendime diyorum çünkü; yeterlilik hissi en çok beni besliyor. Eksik kaldıkça öfkeleniyor, yetersizlik hissini alt etmeye çabalarken nakavt oluyorum. Sonra bir ses duyuyorum 10'dan geriye doğru sayan ve toparlanıp yine ayağa kalkıyorum. Annelikle aldığım rütbenin hakkını vermeye çabalıyor, yaradanın ruhuma serptiği güzellikleri paylaşarak çoğalıyorum. Böyle ortalama yaşarken de, mükemmel görünmeye çalışmak gibi bir gaye gütmüyorum. Mükemmel değilim çünkü. Düşüyorum, kalkıyorum, ağlıyorum, bağırıyorum, söyleniyorum, şikâyet ediyorum...

Demem o ki insanız biz. Birden çok kimliğimizle etten kemikten ibaret, bir garip muaddel yaradılış. Ama gel gör ki, mükemmel görünme yarışında bir dünya markasıyız. Public sayfalardan mükemmel eş'ler, her yere yetebilen 5 kollu anneler, çok aranılan süpersonik dostlar fışkırıyor... Şimdi ben bu samimiyetsiz 4/4'lük hallerinize 9/8'lik makamda göbek atamayacağım hastayım çünkü. Anayasa hukuku bana bakar, benim gözüm yatağa. Bir poşet ilacım, zencefilli ıhlamurum ve bendeniz hepinize selam eder; vitamini bol, virüsü az günler, samimiyeti harbi insanlar dileriz...

Emine Özdemir

Ankara - 2017