Geçecek

Ebru Düdükçü derKi

GEÇECEK

Nerden bilebilir insan, tuttuğu elin bir gün ellerinden kayıp gideceğini. Nerden bilebilir insan, gözlerini kenetlediği gözlerin bir gün kapanıp daha açılmayacağını. Tüm evrenin bir gün karanlığa gömüleceğini, acıyla kaplanıp yağmurla savrulacağını. İmkansız aşkların tarihe değil toprağa karışacağını. İnsan nerden, nasıl bilebilir, nasıl sevebilir bile bile; bir gün ölümün onları ayıracağını.

Çoğu kez düştüm ben düşlerimden. Düşüşlerim büyüttü beni. Aldığım her bir darbe güç oldu, kabullenmek gibi. Kim kurtardıysa beni düştüğüm yerden, öldü. Birer birer bir metrelik çukura düştüler. Ben kurtaramadım onları düştükleri yerden. Belki itildiler, belki istediler, belkiler çoğaldı ne sonu geldi, ne de onlar! Kimi sevdiysem kaybettim, kaybetmişleri sevdim, kaybettik. Bir oyundu ki kaybeden kazanan kadardı, kazanan yoktu ama kaybeden hep vardı.

Ben her gece onlar gibi öldüm, her sabahsa yeniden doğdum. Çoğu kez gerçekten ölmeyi diledim, ölüydüm ölemedim. Ben çok erken öğrendim. Acıyı, kaybetmeyi, terk edilmeyi, kalbimin lime lime doğranmasının verdiği hissi, çok erken öğrendim.

Ama ben en çok bir şeyi öğrendim. Geçecek…

Ebru Düdükçü

Gölge’

Trabzon / 2017