Bizi Ayıran Zaman Makinesi

Tuğba Güven Alkan derKi

BİZİ AYIRAN ZAMAN MAKİNESİ

Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitse de dostluğumuz hep aynı pembe kalp yumağı içinde duruyordu. Seninle bir düşüncemi hatta duygumu paylaşırken -ki duygular öyle herkesle paylaşılmaz- su gibi akardı kelimelerim, küçük damlaları arada yüzümüze gözümüze sıçratarak. Bildiğin samimi iki dost, balondan tüm peri bacalarını kıkırdayarak, rüzgarlara karşı seyreden iki yakın arkadaş idik. Cümlelerimizde ‘ama’ fazla yer kaplamazdı ama sonraları o cümle yapılarımız kökten değişime uğradı.

Araya uzun, elimizde olmayan, ya da elimizde olsa da işimize geldiği gibi sarf ettiğimiz mesafeler giriverdi. Zaman makinesi bir anda en güçlü akım kapasitörünün tesiriyle bir kaç yıl uzağa götürdü bizi. İndiğimizde saçlarımız birbirine dolanmış, üstümüzdekiler gelinciğin taç yaprakları gibi buruşmuşdu. Sonra fark ettik ki meğer ikimiz de ayrı zaman makinelerinde yolculuk etmişiz bunca zaman. O pembe kalp yumakları gerçeğin tiftik yünlerini görmemize engel olmuş.

Şimdi ikimiz de arada beyaz güvercinler sayesinde zeytin dalları hediye etsek de birbirimize, o güvercinler de birer esir neticede. Bakma özgürlüğün sembolü gibi göründüklerine. Zeytin dalı göndermek de bu devirde mesele; zeytin ağacını bulsan kollarını açıp sarılasın geliyor, dalını koparmak da neyin nesi?

Ben kendi zamanımda usul usul nefes alıp vermekten hoşnut, sen kendi zamanında olmaktan zafer kazanmış kadar bahtiyar…

Bir gün benim zamanımda yaşasan hiç bırakmam ellerini biliyor musun? Sana kapıları kapatmış üstüne de kilit vurmuş gibi görünsem de, önemli olan anahtarları denize atıp atmadığım. Anahtarlar cebimdeydi her zaman sen bilmesen de. O peri bacalarına karşı az kıkırdamadık, falına bakacağımız kahveleri yudumlarken. Ne de olsa 40 yıl hatırı var o kahvelerin. Daha zaman makinesi o 40 yılın sırrını çözememiş olsa da.

Tuğba Güven Alkan

İstanbul / 2017