Geçmişe Yolculuk ...

Hayat denen oyunun perdeleri benim için baba ocağı, babaanne yuvası iki odalı bir evde açıldı. Bu evde kışları odun kokusu, yazları üzüm rengi öğretilerin en şefkatlisi yüreğime kazındı hiç silinmemecesine. Ne kadar şanslı bir bebekmişim ki hem ruhum hem giyindiği beden onun ellerine emanet güvenle ve iyilik dolu kalbinin rehberliğinde başladı mücadelesine. En büyük kazanımım İnsan olma becerisiyle bezenmiş bir rehberin eşliğinde onun bir parçası olan evin büyük oğlunun ve gurbetten gelse de toprağını evi bilen bir gelinin çocuğu olarak dünyaya gelmem. Bu evde okuma yazma bilmeden de bir yüreği okuyabilmenin, para pul olmadan da bir olabilmenin, her bir parçana yetişecek enerjiye sahip olabilmek için karşılıksız sevgiyle nefes almanın, kötü düşüncenin giremediği gönül kapısının her zorluğa verecek bir cevabının olmasının önemini soluyarak büyüdüm. Hayatımın ilk beş yılında taş üstüne taş koyarak sabırla ve sevgiyle, el emeği ve göz nuruyla bugünkü olduğum adamın çocukluğu oldun sen. O yüzdendir ki sonbaharın habercisi bir 11 Ekim günü melek olup diyar diyar gezmeye başladığından beri sağım solum hep babaannem. Çünkü özüm kendisi, sesimde sesi, gözümde gözlerinin yeşili, ruhumdaki huzurlu odaların ışığı kendisi... yargılamadan sevmeyi, sevdiklerim için parçalara ayrılıp, bütünde buluşmak için bir kalmayı öğrenmek adına hala çocukluğuma dönüp onu dinlerim. Kaybolduğumda onda bulur kendimi, buldukça tazelenirim ben... Sevgiyle...