Bir kış rapsodisi

Ruhuma ılık ılık işleyen, çok bildik, çok tanıdık bir melodinin tınıları gibiydi sesin. Karlı, buzlu bir kış ayazında, iki kadeh kırmızı şarapla süslenmiş beyaz örtülü bir masanın gizli suç ortaklığında, eşlik ediyordun sen, tutkulu bir aşk şarkısına.

Sen şarkı söylüyordun, ben ise bir kış masalı yaşıyordum, toy sevdalı gönlümün kaçak sarayında.

Sen, arsız, uslanmaz âşık serseri, ben çıplak ayaklı bir kız çocuğu, ürkek, utangaç ve biraz kırılgan, acemi.

Sen koyu kumrala çalan dalgalı saçlarında dolaştırırken parmak uçlarını, ben bildiğim tüm yaralı bereli aşkları gömüyordum toprağa. Senin çapkın bakışların yağmur buğusuna çalarken, ben içimin ürperen rüzgârlarını saklamaya çalışıyordum gözbebeklerimden.

Yakalarsan ıslak bakışlarımı ki bu sonsuza dek tutsak kalmak demekti senin şeffaf zincirli hapishanende; ben uçurumu yurt edinirdim, infaz ipim ise senin ellerinde.

Bir yanım kaçıp gitmek isterken senin amansız çetin tuzağından, diğer yanım ille de aşk diyordu, bakışlarım kayıyordu cennetten bir ülkeye doğru, tutam tutam koyu kahveye çalan, rüzgâr kokan saçlarından.

Bir kış rapsodisiydi işte, senin buz kırağı sesinden gönlüme nağme nağme akıp duran.

SERPİL KAYA