Günün sonunda

Telaşlı ve yorgun bir günün akşamı, kalabalık bir işçi servisinin şoför mahalinin hemen arkasında oturuyordu genç kız.. Hani Alpay'ın meşhur ''Fabrika Kızı'' şarkısındaki genç kadın gibi, ''Başı önde, yorgunca'' bir hali vardı. Dalgalı siyah saçları omuzlarından aşağıya salınmıştı, onlar da yorgun görünüyordu, tıpkı genç kızın uzun, ince ve gölgeli yüzü gibi.

Gölgeliydi yüzü, evet, günün yorgunluğu, hayatın sırtına yüklediği acıların ağır tortusu… Her şey ama her şey üzerine geliyordu sanki.

Tek kelime edemeyecek kadar yorgundu aslında, ama hayata tutunmak isteyen o güçlü yanı ta içeriden sesleniyordu ona : '' Yaşamın tadını çıkartmaktan asla vazgeçme, unutma sadece şu ''An'' seninle. Ne geçmiş, ne gelecek senin elinde , ama bak şu pencereden dışarıya, kuşlar şarkılarını söylüyor dallarına kondukları ağaçlarda.. Güneş ufku şahane renklere boyuyor, batarken bile. Öyle ise en de vazgeçme, hayata hep umutla gülümse.''

İç sesinin fısıldayışlarına kulak verdi genç kız, gülümsedi servise binen mesai arkadaşına : '' Yoruldum bu gün, ayaklarıma kara sular indi , şöyle sıcak bir çay olsa şimdi, mis gibi.. Makina çayı olmaz asla, illa ki çay demlenecek mavi renkli çaydanlıkta.''

Sonra çantasından çıkarttığı kulaklığı taktı, taksiti henüz bitmemiş cep telefonuna.

Radyodan bir şarkı tuttu, sıradaki şarkı onun gibi hayattan hiç kopmamışlara...