Yeşeriyorum

Bedenim kalk gidelim ruhum halt etme otur diyor bu aralar. Üzerime çöreklenen karabasan hissiyle, tek avazda kurtulmak istediğim tüm birikmişlerden soyutlanma çabasıyla debeleniyorum. Kendimi muaf tuttuğum olayların tam da göbeğinde buluyorum kendimi ya da dâhil olmak istediklerimin meğer ne denli dışındaymışım diyorum. Toparlamaya çalıştıkça dağılan bir avuç bilyeyi, yuvarlandığı her köşeden tek tek çıkarıyorum usanmadan. Sonra biçare "an"larda bile isteye en uzağa fırlattığım zamanları anımsayıp gülümsüyorum.
E hayat işte. Evrene gönderdiğim mesajlar yoğunluktan sanırım, geri dönüyor zaman zaman. Öyleyse diyorum soluğum hızlanıp, bedenim yorgun düşene dek yinelemeli niyeti. Evrenin hızla dönen bir çarkı var demiştim ya hani, işte bu çarkın dişlileri bizden ibaret. Ve büyük konuşup, büyük lokmaları paylaşmayı tercih ederim ya hep sağ olasıca ben, sonra bir de bakmışım en sağlamından bir dişli yaratmışım kendime. Döndükçe dönüyorum. Döndükçe büyüyorum.
Fakat her şeye inat gücümün farkındayım. İçime hapsettiğim; hayallerimi, umutlarımı, zaferlerimi ve mağlubiyetlerimi birleştirip, o dönen çarka kuvvetle üflüyorum. Benim olmayan hiç bir şeye sahip olma gafletine düşmeyip, sahip olduklarım için şükrediyorum. İki yana açtım kollarımı, yolda kuşların sesini dinliyorum. Yeşilini de mavisini de çekiyorum içime. Çektikçe yeşeriyorum ve biliyorum ben şükrettikçe, aydınlığa açılan tüm kapıların anahtarını cebime bırakacak evren. Gün gelip teneke boyayacağım bahçem için renkler biriktiriyor begonviller, sardunyalar ekeceğim toprağımı havalandırıyorum… Biriktirin hayallerinizi. Çok sevin, şükredin ve bekleyin.