Kalem izi

Bir masaya oturmuş, beyazın üzerine kalem izi bırakırken bulursan kendini, yola çıkmışsın demektir. Çoğumuz birkaç günlük de olsa, tutmuşuzdur yaşadıklarımızın kaydını. Unutmaktan korktuğumuz için mi yoksa hatırlama telaşından mıdır bilinmez ama kalem ve kağıt hep sırdaşımız olmuştur. Kendimize bile söyleyemediklerimizi emanet ederken kelimelere, zaman içinde anahtarının yerini unuttuğumuz kilitli defterle hapsetmişizdir tüm gerçekliğimizi. Aslında böylesine hasretizdir paylaşmaya. Saklanmadan ağlamaya. Ama büyüdükçe, duygularımızı gizlemeyi öğreten düzene uyup, yüreğimize uymayan maskelerin ardında ararız mutluluğu. Yaş aldıkça eksilmenin ağırlığını yüklenip, günlük hayatın girdabında döndürüp dururuz hayallerimizi. Buna bir de değişen zaman, teknolojinin getirdiği yabancılaşma eklenince yine başlarız yazmaya... Dost dediğinin, ailenin, sevdiğinin gözlerinin içine bakarak anlamlanan kelimeleri sıkıştırıp yirmi dokuz harfin içine anlaşılmayı bekleriz öyle umutsuzca. Oysa sarılarak, omzuna yaslanarak, dizine yatarak, coşkuyla zıplayarak söylenir bizim türkülerimiz. Halaya tutulur bedenler, ruhların huzurunda. Çünkü sevgidir kutup yıldızımız. Bir ateş yakar sahil kenarında, şarkılar söyleriz akdeniz akşamlarına. Gözlerde başlar tüm sevdalar ve o zaman anlamlanır kaleminin izi... Tam o vakit sen yine günlük tutmaya devam et ve tuttuklarını sakın bırakma...

sevgiyle...