Su'dan Ayna

Sokağın grisiyle, doğanın yeşilini yıkayıp parlatan inceden bir yağmur başladığında, toprak kokusuna uyandım geceden.

Gökyüzünün kılıçları şimşekler bulutları delip saplanırken yeryüzüne, ışıkla ses arasındaki zamana sığdırdım, uykumdan sıyrılıp penceremden rüzgâra karışma anını.

Öğretilmiş çaresizliklerden kurtulabilse insan hayallerinin ne kadar sonsuz, düşüncelerinin ne kadar özgür olduğunun da farkına varacak.

Ya da kim bilir hatırlayacak, ruhunun sadece kendini ve yakın çevresini sevmek için bu bedeni giyinmediğini.

Sevgi evrenseldir.

Evet, kendini sevmekle başlar yolculuk ama sadece kendini ve kendine ait hissettiklerini sevmekle bulamazsın hakikati.

Bulamadıkça kaybolursun, çığlık, kan ve gözyaşı ile geldiğin bu dünyada bir parça gülümse için yolunu arar durursun.

Sudaki aksini net göremeyen insanoğlunun önce toprağı su ile yıkayıp kuma, kumu ateşle işleyip cama, camı sırla kaplayıp aynaya dönüştürmesi ile kendine kavuştuğunu sanan yanılsamasına hapsolur kalırsın.

Kendini ararken uzaklaşan benliğimiz, ışığa dönüp gölgesini arkada bırakmadan aslına kavuşamayacağı gerçeğini unutur.

Her şeyin cevabının doğada olduğunu, beş duyumuzun ötesinde ruhumuza işleyen gerçekliğin manasına ulaşmak için sadece uyanmak gerektiğini hatırlamak, hatırlatmak gerekir…

Konuştuğun dilin, aynada yansıyan ten renginin, cinsiyetinin, yaşının, dininin, doğduğun yerin sadece sistemin birer etiketi olduğunu hatırlayıp soyunmak gerekir…

Ancak o zaman seni çevreleyen duvarlar yıkılıp gökyüzüne dokunacağın bir mavilik belirir.

Ya da kim bilir belki gecenin siyahında ay ve yıldızlar dökülür ellerine.

Ve kendinden öte bir dünyada canlarla bir olur, sevginin aydınlığında iyi ki yaşam var dersin…

O bir an için bütün bir ömrü vermeye değer...

Aşkla kalın...