Güzler Kolektifi

“Güz deyince ömür, ömür deyince sen…

Gülüşünün bittiği yerde başlıyor güz.

Şimdi ben, öpüyorum güzlerinden1”

Yaylalardan düzlere inen hüzündür güz. Yağmurların, yalnızlıkların ve çekip gitmelerin çağıdır. Müzeyyen Senarlı bir şarkının nakaratı, Ece Ayhanlı şiirlerin mor rengi… Kasabalı hüzünler, kentli yalnızlıklar, tepeden tırnağa köylerin sessizliği… uzayıp giden uçurumdur güz, bu yüzden böyle güzeldir… 2

Bir çocuğun yağmur damlalarından oluşan mutluluğudur güz. El ele tutuşan sevgililerin yüzünden esen umut yelidir. Kitap arasına sığdırılan bir yaprağın ormana varan yolculuğudur. Gülerken ağlamak, ağlarken hatırlamak kadar değişkendir. Birbirinin ardı sıra giden mevsimlerin soluklanma yeridir. Güz her daim kendini özlettiren bir sestir. Bu yüzden böyle vazgeçilmezdir…3

Ala şafakta ekmeğini taştan çıkarmak için yollara düşen bir babanın kışın yakacak tedirginliğidir güz! Yazın tatilini kumsallarda fazlasıyla uzatmış bir asilin (!) dinlenme yeridir. Aslında güz bu iki hayat arasındaki çelişkinin gün yüzüne çıkışıdır. Sevgiyle nefretin, aşk ile yalnızlığın, dallarından vedalaşarak düşen yaprakla toprağın buluşmasının mevsimidir. Zıtlıkların içinde can bulan, gündüzleri güneşin sıcaklığıyla ruhumuzu ısıtan, akşamsa battaniye altında sıcak içecekleri yudumlarken içimize dolan ferahlık, kısacası tüm mevsimlerin bir nebze can bulduğu eşsiz bir mevsimdir güz…4