Fuayenin Gizli Ruhu

Bir fuaye alanı... Mermer sütunlu kolonlar, taş bina sessizliği , insan kalabalığından uzak bir bekleyiş zamanı.

Ve o taş binaya hayat katan, ruh katan bir ''Hamlet'' oyununun ahşap çerçeveye sığdırılmış renkli fotoğrafı.

Sessiz sedâsız, bir kirpik aralığından süzülüverir işte tiyatronun ruhu , insanın kalbine, aklına ve hayâllerine.

Bambaşka zamanların, çok gizli bir dil ile ansızın gelip ruh kapınızı çalmasıdır bu tılsımlı çağırışlar.

Ruhunuz ansızın yola çıkar, gizemli bir yolculuğa.

Takvim yaprakları şimdi bambaşka bir tarihi göstermektedir.

Kadınlar, erkekler, kostümler, diller, renkler, ve size başka hayat hikâyeleri sunan o satır aralarına özenle serpiştirilmiş replikler.

Karşı köşede bir yazar masası, tüyden kalemi, eski bir daktiloya sıkıştırılmış beyaz bir kâğıdın gizli haykırışı.

''Benim hikâyem bu'' der size, fısıldar durur gizli bir dilde, gizli bir alfabede.

''O masada ben olmalıydım, o sahneyi ben yazmalıydım'' dersiniz iç sesinizle.

Ruhunuz hazırdır artık, yeni sözcüklere, evrilecek nice öykülere, karakterlere.

Bir mekân okuması, bir fuaye molası, ve bir aktörün sahne fotoğrafı... Süsler ruhunuzu, sessizce.

SERPİL KAYA