Su İçinde

Tuğba Güven Alkan derKi

SU İÇİNDE

Parasızken de, yalnızken de, hastayken de mutlu olmaya inanın dedi Ozan (Önen).
Deli mi bu adam? Ya da her şeye mi sahip bu kadar? Sonsuz mutluluğa da mı? Yok artık!

Sonsuz mutluluğa sahip olunur mu mesela? Ya da kim ister bunu? Ben isterim ne yalan söyleyeyim. Annemin evinden dönerken nasıl her seferinde ellerim kollarım poşetlerle, yemeklerle, örülmüş, dikilmişlerle dolu dönüyorsam... Nasıl anneme; ‘‘Yaa yok anne verme ya’’ diyor ama aslında o poşetleri istiyorsam... Sonsuz mutluluğu da öyle isterim işte. Şu yirmi bir gün kuralını uygulasam, her gece mutluyum desem kendime. Tam yirminci günün gecesinde nasıl hissederim mesela? Bilmem.

Korkularım çok, kabul. Ama ağrı kesiciler iyi geliyor. Mutlu olma çabalarından bahsediyorum tabii ki. Ağrılara, korkulara, hasretlere bire bir bu çabalar, vallahi bak. Memnun kalmazsan git en yakın eczaneye iade et mutlu olma çabalarını.

Yolda giderken, gökyüzüne bakıyorsun ya arada; güzel, beyaz, dev pamukları görünce bir resmini çek ne olacak? Bir gülün yanından geçiyorsan üç saniyeni ayır da kokusunu çek burnundan yüreğine. Kalbine bir gül hediye ettin bak üç saniyede. Sevdiğinle gelişi güzel selamlaşırken bile sarıl sıkıca. Gelişi gibi güzel olsun selamlaşmanız da. Su içerken bile oh de mesela. Hatta o suyun ağzından girip, boğazından geçip, midene indiği süreci düşünüp bir daha oh de. O suda bir sihir olduğunu düşün. Şimdi o sihir içinde. Suyu nasıl vücuttan attığına takılma ama. (Burada gülen surat ikonu var)

İlle de güç değil içimizde olması gereken yani. Bir su bile yeter, yetmeli.

Yaa işte böyle. Annem hep dolduruyor ellerimizi, kollarımızı. O kadar yok, diyorum, anne verme.

İyi ki dinlemiyor.

Tuğba Güven Alkan

İstanbul / 2017