Primula*

Maviliğin sonsuzluğunu sesine katmış, birbiri peşinde koşuşan haylaz dalgalar ve sürükledikleri aydınlıkta yetişen martı sesleri, güzel bir rüyadan mı yoksa rüyaya mı uyandıklarını anlamaya çalışan ağaç dallarının esneyişleri. Üzerine yağan karlardan silkelenerek ayağa kalkmaya çabalayan yeşilin solgun yüzü…

Yeryüzünün en sevimli ayaklanışı: Bahar. Her canlının yeniliklere, renklerin büyüsüne kapıldığı, “Nefes almak ne büyük mucize!“ dediği o sadelik ve umutla dolu havanın var olması, hepsi ama hepsi, baharın işi.

Gelişiyle insanın yüreğine aşkı da bırakmıyor mu zaten? Yorgun bedenlerde küçültülmüş duygulara bir canlılık, bir soluk alış getirmiyor mu yeniden? Hayatımıza dönüp baktığımızda biriktirdiğimiz mutlulukların çoğunda baharın etkisi vardır; çünkü hepimiz pul pul dökülen hayal kırıklıklarımızın onarılacağı bir mevsimi bekliyoruz. Öyle bir mevsim ki , güçsüzlüğümüzün, hırpalanışımızın kollarından tutup ayağa kaldırsın, “Sen, sağlam adımlara sahip sonsuz umuttan yaratılan bir bedensin. Silkelen ve kendine gel!” desin, o güzel eşsiz renklerinden ve çiçeklerinden serpiştirsin ruhumuza. Bir mevsimin gelişinden isteyebileceğimiz her şeyi utanmadan isteyebilelim. Papatyanın, kardelenin, lavantanın ciğerlerimizde yarattığı coşkuyla uyanalım kalabalık şehir sabahlarına. İnsanlar böyle zamanlarda daha kırılgan ve anlayışlı olurlar, gözlerinden ve dudaklarından özgürlükle el ele koşan umut yayılır şehrin havasına. Bir şarkının neşeli nakaratında gezinir gülüşler…

Biliyorum, yorgun bir kıştan çıkarken baharın müjdelerle gelmesini bekliyorsun sen de.

Bil ki, baharın ilk adımı aynanın karşısında bulduğun gülümsemede gizli. Hani o dudağının kenarında var edilmiş yaradılış çukurunda, elini saçlarında gezdirdiğinde havaya karışan çiçek kokusunda, gördüğün ve rastladığın senle dolu anlarında…

*Primula = Latince bahar çiçekleri cinsi