Perestiş*

“İnsanın insana ettiği” dedi.

Başını öne eğdi, sonra aniden sağa çevirdi. Masanın üzerinde duran kül tablasındaki sigarasına baktı. Nefes aldıkça dağ gibi yükselen ciğerlerinden ve kesik kesik solumasından sinirli olduğu anlaşılıyordu. Sigarasını bir hışımla aldı, ucunda biriken külleri farketmemişti bile. Sağa sola savrulan küller kendilerine buldukları boşluklarda yitip gittiler. Uzun bir nefes çekti. Uzun, derin. Sanki o duman, akciğerlerinin yüzölçümünü dolaşıp geldi de öyle süzüldü dudaklarından.

Gözleri, oturduğumuz masaya birkaç adım uzaklıktaki denize daldı. O baktıkça gözlerinin etrafındaki çizgiler belirginleşiyordu. Kısılmış gözlerinin üzerinde yayılan alnının çizgileri de derinleşmişti. Bir süre sonra soluğunun hızını yavaşlatarak:

“Şu insan dediğin, yeryüzünün en anlaşılmaz varlığı. İnsanın insana ettiği kötülüğü başka hiçbir canlıda bulamazsın” dedi.

Parmaklarının arasında ezdiği sigarasından bir nefes daha çekti, sigaranın ucu ateşe vardıkça öfkesi hafifliyordu sanki. Dumanını rüzgara teslim ettikten sonra:

“Ben böyle hayal etmemiştim.Hayat; iyi insanları seçer, getirip hikayemin güzel bir yerine bırakır ve zaman zaman bu denk gelişin mutluluğunu yaşarım sanmıştım. Öyle olmuyormuş. Biri gelip bütün hayallerini siyaha boyayıp çekip gidebiliyormuş. Üstelik kaldığı süre boyunca bunun adına sevmek diyerek bir insan yüreğini oyalayabiliyormuş da. Bir insana inanmak ne acı!” dedi.

Yüzünü bana çevirdi. Kül tablasına uzattığı elini tuttum. Bütün hücrelerime yayılan cesaretten destek alarak: