Mavi Portakal, Eflatun Güneş

Yanına çizim sehpasını, bembeyaz kâğıtlarını, bir termos kahvesini ve dağılan saçlarını almıştı sadece kadın.. Bir de savrulan hayâllerini...

Daha çocukken öğrenmişti o en sevdiği öğretmeninden ; ''Eğer sen istersen portakallar mavi olabilir, Güneş eflâtun renkte doğabilir gününe..''

Sınırsız, özgür bir ruhu küçücük bir bedene sığdırmak zorunda olmanın verdiği bir isyan yüzerdi hep onun iç denizinde. Bu yüzdendir ki, en çok gri taşlı, mavi bulutlu, isyankâr rüzgârlı denizlere doğru pupa yelken açılırdı.

Geride bırakmak, aslında yeniden toparlanmaktı, kalbinin kapalı ahşap sandıklarında adressiz, pulsuz mektuplar yazıp yollaması işte hep bu yüzdendi.

Mor ojeli parmakları her dâim renkli kalemler tutardı.

Bir nevi geleceğe altın yaldızlı tarihler atmaktı onun amacı. Hayalindeki parıltılı, ışıltılı şiirleri, öyküleri ve anıları o yüz kilitli sırlı sandığından, sadece kendisi istediği zamanlarda çıkarırdı.

''Sırlı sandığın, renkli ganimetleri.'' Sanırım onu tanımlayan en güzel söz öbeğiydi bu.

Denize karşı beyaz bulutlu, hafif rüzgârlı bir öğle üzerinde, bir termos soğumuş , yarım bırakılmış bir kahve, ve hayal denizine doğru yelken açmış suluboyalı resimler..

Renklerini yitirmiş, tadı kaçmış bu dünyaya bir mavi portakal lazımdı, bir de eflatun renkli bir güneş.