Gökkuşağı

Her bir sözün rengi var kalbimde. Görmem zaman aldı ama gördükçe zenginleşti dünyam... zamansız dansa kaldırdı tüm masumiyetleri... yaşanmışlıkların izinde yürümeyi öğretti. Rüzgâra ayak uydurmayı, yağmurdan kaçmamayı, karın beyazına sere serpe uzanmayı hatırlattı... güneşe, yanmak için değil acılardan doğan gözyaşını kurutmak için, dert dediklerimi sermenin yolunu gösterdi. Kelimelerin büyüsüne kapılmadan, gönülden çıktığı anlamalarına kavuşma erdemiydi aradığım. Kaybolmadan, duvara çarpmadan, çıkmaz sokaklarda içeri buyur edecek kapılar aramadan, sahipsiz, mekansız anlamlardı kovaladığım. Kendime sarıldığımda, mücadele etmekten vazgeçtiğimde beliren bir gökkuşağı gibi, yıldızların bile olmadığı zifiri karanlıkta çıktı hep karşıma. Aynı yere dönüp dolaşıp gelmem, dünyanın yuvarlak oluşundan değildi. Yolumu değiştirmedikçe, tekrardan ibaretti yaşadıklarım. Tren yolu misali duraklar aynı, pencereme yansıyan ağaç dallarının şekli bile aynıydı...çok geç anladım patika yolların kıymetini. Arayışın cevaplarının, bildiklerimde olmadığını. Ruhumu zincirlere vuran kişilerden, olaylardan, sözlerden özgürleşmedikçe yol alamıyordum aslında. Kuşlara özenmem, göç edip güneşi takip etme isteğim hep o yüzdendi. Baharı arıyordum, herkesin çiçek açtığı... sarmaşıkların, sardığı yeri boğmadığı... buldum, buluştum mu asıl olanla... elbette hayır. Unutmadan öğrendiklerimi, başarabilirsem esaretinde kalmamayı dünün, her bir sözün renginden belirecek gökkuşağını takip edeceğim asıl olanda... hep iyilik dileyerek... yeni bir hayat umuduyla...