Hercai Sokak

Haylaz ve asi ruhunun penceresinden izliyordu geçip giden zamanın kahverengi bulutlarını. Ne hayâllerini tutabiliyordu artık yorgun avuçlarında, ne de olmazlarını... Kayıp gidiyordu hepsi birer birer, tıpkı kendi gökyüzünden ansızın süzülüp rotasını yitiren yıldızlar misâli.

Sahi, neden tutamıyordu zamanı avuçlarında? Onlar da mı söz dinlemiyorlardı, tıpkı serkeş ruhu gibi?

Kendini bildi bileli pervasızdı, ele avuca sığmazdı, gem vurulamaz bir asi taydı alıp başını giden o efsunlu hikâyenin başkahramanı.

Yaşamak hep bir zümrüd-ü anka masalı, zaman hep akreple yelkovanı kırık bir garip savaşçı.

Ruhuyla bedeni asla uzlaşamayanlar klübü kurulsa, kendisi sugötürmez, olağan genel başkandı.

Belki de hayat olmazların peşinde koşturup dururken, kendi olurlarını bulup mutlu olma sanatıydı.

Sorsalar şimdi ona,''Vatanın neresi?'' diye, tarif edeceği tek adres ''Hercai Sokak''tı.

Ne asi ruhuna söz geçirebiliyor, ne de içinde dörtnala koşarak giden ruhunun fırtınasına dur diyebiliyordu.

Kendisi de yorgun düşmüştü bu savaştan, adı gibi biliyordu.

Ama köklenemiyordu bir yerde, bağ kuramıyordu gönülden, hiç kimse ile.

Sanki adı Rüzgâr'dı, Boran'dı, Fırtına'ydı.

İçinin tropikal yağmurlarında ince ince ıslanan bir garip yol âşığıydı.

Savrulup giderken haylaz düşlerinin peşisıra, onu geride bekleyen tek şey Hercai Sokağında biriktirdiği anılardı.