Luna’nın Öyküsü

Yosun kokulu sahillerin gizemli perisiydi Luna. Deniz dalgası saçları, simsiyah kirpikleri, gecenin ağır hüznünü andıran iri hâreli gözleri vardı. Perdeli hüznü hiç eksik olmazdı gözlerinden. Ne gizler, ne sırlar gizliydi kim bilir, akşam rengi gözlerinin derinliklerinde. İsmini bilmezdi hiç kimse, sadece ay ışığının sahile vurduğu gecelerde ortaya çıktığı için, kendisine ’’ Luna’nın Kızı’’ ismini vermişti yöre halkı.

Luna’ydı o ; ay ışığının büyülü parlaklığı deniz dalgası saçlarına vurduğunda, daha bir büyüleyici olurdu gizemli silüeti, boy boy aynalarca. Sanki gizli bir görevli gibiydi; yeryüzüne özel izinle gelen, vakti dolunca da sessiz sedâsız kendi dünyasına dönen.

Ay ışığının yansıması vurunca gözbebeklerine, dünyaya ışıldayan gözlerle bakarak gülümserdi, belli belirsiz. Sırlar kraliçesi de denebilirdi adına, ne de olsa ay ışığında saklanmıştı gizemi, hiç bilmediğimiz bir alfabenin sayfalarını süslüyordu hikâyesi adetâ.

Ay’ın hilâl fazına geçtiği gecelerde inerdi sahile, sessizce, parmak uçlarıyla. Yakamoz vurmuş sahilden beyaz renkte çakıltaşları toplardı, neşeli bir şarkı mırıldanarak , o çocuksu, şen ruhuyla.. Yalnızca böyle anlarda ortaya çıkardı içindeki küçük kız çocuğu, neşeyle ve şen kahkahalarla kol kola. Ne güzel bir manzaraydı o, insanın çocuklaşası geliyordu, Luna’nın kızına baktıkça. Sonra gözden kaybolur, gizli sığınağına giderdi, ay perisi Luna. Vakit dolunay olunca, her şey kendi içsel güzelliği ile tamamlanınca kendi ruhuyla, yeniden sahil kenarına inerdi, usulca. Kolundaki kırmızı sepette rengârenk çakıltaşları dolu olurdu , beyaz renkteki taşları boyardı hep gökkuşağı gibi, boyalarıyla. Sahil boyunca dolaşarak tek tek uğrardı, içlerinde çocukların yaşadığı evlere ve çocuk parklarına. Evlerin kapılarının önüne boyadığı çakıltaşlarını bırakırdı, avuç dolusu bir mutlulukla. Dünyayı güzelleştirmeye gelmiş bir Luna perisiydi o, görevi bitince uzaklaşırdı ayak parmaklarının ucunda, usulca….

SERPİL KAYA