Öğrenmeliyiz

Geçen gün bir televizyon programında sunucu şöyle bir cümle kurdu.

" Birbirimize yürümekten, birlikte yürümeyi unuttuk."

Hem çok hoşuma gitti hem çok düşündürdü bu cümle beni. Hayatımızın geneline baktığımızda son zamanlarda hepimizin psikolojisi o kadar bozuldu ki bırakın birbirimize yürümeyi uçan kuşa yürür hale geldik. Sanki beynimizin tüm eğlenceli, neşeli, keyifli alanları tıkalı. Kara bir sis çökmüş her şeye söylenir hale gelmişiz.

İnsanoğlu zaten totalde dır dır etmek için varmış gibi yaz gelince öf ne sıcak kış gelince off ne soğuk durumları hiç bitmez bizde zaten. Hani şu bütün gün balkonda oturup sağa sola saran emekli figürü vardır ya sanırım biz onu yedik ve içimizde yaşıyor artık. Herkes her şeye öfkeli her şeye tepkili şirinler kasabasını öfkeli şirinler basmış gibiyiz maşallah.

En büyük günah keçisi de gökyüzü vay efendim merkür retroda vay efendim tutulma var ondan. Yaa bırak arkadaş senin kalbin tutulmuş gökyüzü netsin. Bebeğinden yaşlısına herkes memnuniyetsiz. Kimse kabına sığamıyor. Nasıl olacak nasıl çözülecek bu iş bilmiyorum ama insanoğlu ufak şeylerden mutlu olmayı unuttu. Büyük resme bakarken detayları bir bir atladı. Atladık evettt..

Hırs hırs hırs her yanımız hırs. Tamam hırs iyidir bir ölçüde başarıya taşır insanı ama fazlası memnuniyetsizlik getirir. Yaşamdan koparır atar insanı ondan sonra uçan kuşun kanadına bile yürürsün.

Biraz kendimize mi dönsek içimize? Mutluluğu yedim ben içimde derken acaba sindirdik mi bir bakmalı. Şöyle bir durmalı sessizliğe kulak vermeli. Kalbinizin sesini o kadar kısmışsınız ki ancak o sessizlikte duyabilirsiniz. Duymaya başladıkça yükselir sesi.

Esen rüzgara söylenmek yerine bir uçurtma yapıp fırlamalı mesela sokağa. Komşu tadilat yapıyor diye söylenmek yerine aç müziğin sesini dans et doyasıya. Krizleri fırsata çevirmeyi öğrendikçe sakinleşiyor hayat ve hayatla birlikte yürümeyi öğreniyor insan.

Kişi bazında baktığımızda ise insanları olduğu gibi kabul ettiğimiz sürece adımlıyoruz bu hayatı.

Gemileri yakmadan, canımız yanmadan, kendimize uzaklaşmadan birlikte yürümeyi öğrenmeliyiz dostlar.

Sezen Aksu'nun da dediği gibi;

Kendini seçemiyorsun

Bırakıp kaçamıyorsun

Yazmadığın bir hikayede

Uzun ya da kısa vadede

Az biraz keşfediyorsun

Öteki olabilmeyi

Yerine koyabilmeyi

Geride durabilmeyi

Öğreniyorsun...