Denge

Denize yakınsa kalbin, öyle arada bir tek ve uzun düdüğünü bekler, geçen yük gemilerinin…Sana hayatın akışını hatırlatır. Yükün ne kadar ağır olursa olsun, yolda olmanın, varlığının gereği olduğunu. Gün batımıyla gün doğumunun ahengini. Dengede olmanın iç huzurunu. Aslında yetişecek bir yer olmadığını. Her şeyin kıymetinin, olduğun yerde ve anda yaşandığını. Tanış olmasa da sana eşlik eden her bir ruhun, seninle bir olduğunu.

Gökyüzüne yakınsa kalbin, gündüz bulutlara değen kuşların kanat seslerini, gece kayan yıldızların iyi dileklerini bekler. Hayallerinin ne kadar özgür olduğunu. Özgürlüğün teslimiyette olduğunu. İçindeki uçan balonun ipini bırakırsan, uzaktan bakıp, iç geçirdiğin yere ulaşacağını. Takılıp kaldığın yerden, kalbin göğe dönükken kurtulabileceğini. Senin gibi milyonlarcasının aynı gökyüzünün altında arayışta olduğunu.

Toprağa yakınsa kalbin, yüzüne değen meltemin huzurunda, yapraklardan gelen rüzgar çanının sesini bekler. Yağmurun kurtulup esaretinden, bir köke ulaşma açlığını. Ayçiçeğinin güneşe dönük yüzünü. Canlılara çatı olan ormanın kokusunu. Aşk rengi Gelincik tarlalarının davetini. Eksiklenmeden, fazlalıklarından arınman gerektiğini. Sonunda bedenini sarmalayacak yerin, ötesinin olduğunu.

Kendine yakınsa kalbin, uyanma zamanı…