Kendi Küçük Mutlu Dünyamız

Kadıköy, köşebaşı pastanelerden biri, sabah saatleri, telaşlı adımlarla insanlar.

Özlemişim…

Eski günlerden anıları getirdi sundu masamın bir köşesine, sakinliğini, tasasızlığını. Öğrencilik yıllarımda on dakika içinde Fındıklı’dan Beyoğlu’na çıktığımız, İstiklal Caddesini bir aşağı bir yukarı turladığımız, gülümsediğimiz zamanları hatırattı.

Yeni yeni kendine gelen kentin kendine özgü kentlileri. Üniversitede herbirimizin bir konu anlattığı seminer derslerimizden birinde benim payıma da Mehmet Ali Kılıçbay’ın , “Şehirler ve Kentler” kitabı düşmüştü. Şehirler vardı albenisi olan, edası, nazlı hali, muhteşem güzelliği. İstanbul şehirdi mesela, Barcelona şehirdi ve Paris ve Floransa. Kentlere gelince çerçevesi, yaşanışı, misyonuyla kentti işte. Ankara gibi, Madrid gibi, Londra ya da Roma…

Şimdi oturduğum yerden baktığımda kente dönüşen algıma şaşırıyorum İstanbul adına. Yine de mutlu olmamızın tek çıkar yol olduğunu düşünüyorum bu koca metropolde. Araf’ta kalmak diye bir deyim vardır ya o misal bu arafta daha ne kadar kalacağımızı bilmediğim ruh halleriyle insanları düşünüyorum. Giderek içe çekildiğimiz, kabuklarımızı katman katman kalbimize, ruhumuza doladığımız bir teselli hali. Kendi küçük mutlu dünyalarımızı arama, bulduysak koruma çabamız, giderek elimizde sadece bu mu kalacak ne? Az önce harika beyaz saçlı bir kadın geçti yanımdan. Uzun, dalgalı, beyaz saçlar. Bunu ona söylemek istedim, belki yapamadım ama en azından tesadüfen bakışlarımız karşılaştığında gülümsedim. O da… Garipsemiş midir diye düşündüm yine de bu bana mutluluk verdi. İnsan olduğumuzu hatırlatıyor bu naif iletişim çabaları.

Hayat bu kadar tatsız tuzsuz değil çünkü. Bir sona yaklaştığın, daha fazlasının olmayacağını düşündüğün anlardan ibaret değil. Neyse ki zaman zaman bunu unutsak da inanacak bağımız, iyi ki diyecek gücümüz var hala.

Gündelik yaşamımızda her şey çok, hep kalabalık, ürkütücü, yorucu. Bu sıkışmışlık hissi bana vahşi geliyor nedense, sonra bu vahşilik gelip bizi ensemizden yakalıyor, sürüklüyor sürükleyebildiği kadar.

Bunca kaosun içinde biz de tutunmaya çalışıyoruz haliyle. İnsanlar yolda birbirine günaydın diyor, laf atıyor, kolay gelsin diyor Kadıköy’ün ortasında. Bir Perşembe sabahı ben yeniden kendime dönmenin, kendi küçük mutlu dünyamı korumanın kıymetini anlaşmışken gülümsüyorum. Yoran ve değersizleştiren her şeyden herkesten kendimi ve sevdiklerimi korumam gerektiğini hatırlamışken bana ne kadar iyi geldiğini fark ediyorum. Hayata sarılmayı daha da önemlisi böyle bir seçeneğim olduğunu bir kez daha kalbime bu kez unutmamak adına fısıldıyorum. Yorucu olanı artık seçmeme kararı insanı özgürleştiriyormuş bunu anlıyorum.

Yağmur çiselemeye başlıyor ve ben telaşı kendime akran ediniyorum yeniden. Çevreme bakıyorum, binalara, dallardaki son yapraklara, gökyüzüne, şehrime, anlıyorum ki ona kelimelerimde kent diyemeyecek kadar çok seviyorum.

Merhaba kış diyorum, merhaba burnumu üşüten rüzgâr,

Çamurların arasından fırlayan kediye keskin bir kornayla cevap veren taksici,

Kardan yolları kapanan köyler, şehirlere ve kentlere dair hikâyeler,

Uzak dağ köylerinden birinde meydanın az ötesindeki kahvede yüzüne sıcaklığı vuran gürül gürül yanan soba,

Deniz kenarında şalına biraz daha sarınan ve uzaklara bakan kadın,

Sinema kapısında kestane mi mısır mı diyen satıcı, yine bir yıl daha bitiyor farkında mısınız?

Birazdan Ursula K. Le Guin’in kitaplarına bakmak için yürüyeceğim. Sevdiğim bir kitabevine gideceğim ve kim bilir belki de kraliçemin yazdıklarına bakarken yeni bir yazar keşfedeceğim.

Böylelikle kendi küçük mutlu dünyamızı diri tutmazsak çok üzüleceğimizi ve küseceğimizi bilerek bu yılı bitireceğim.

İyi bir bitiş olmasını çok isterim.

Ayşegül