Geçmişin İzleri Geleceğe Pencere

Geçenlerde camdan, yağmurun ahenkle yağışını izlerken dalmış gitmişim eskilere ta eskilere...

Ta eskilerden şimdiye şimdiden geleceğe...

Yanan bir mum gibiydi ömür, bazen alevin büyüdüğü zamanlarda daha aydınlık, rüzgarlarda savrulan ya da ülfezikleşen bir yansıma.

Çocukluğum geldi aklıma yağmuru izlemek mi o da neymiş? Çıkıp ıslanmak sırılsıklam olmak varken. Gülüşlerimizin gökyüzünü çınlattığı, mavinin bile çok daha mavi olduğu çocukluğumuz.

Ardından, artık delikanlı oldun çocukluk yapma dediler, söz dinledik. Eskiden olduğu gibi çınlatmadı gökyüzünü gülüşlerimiz ama içinde de geçtiği gibi delikanlının, hep deli aktı kanımız o zamanlarda.

Bazen sırtımızdaki yük ağır gelse de düşürse de omuzlarımızı, hep ayakta tutmaya çalıştık gülüşlerimizi.

Eskiyi yeniye bulamak içindi çırpınışımız, kanat çırpışımız. Hep ondandı bizi biz yapan değerler için çabalamamız. Belki dayatmalara boyun eğmekti, bize biçilen hayatı yaşamak, belki de zorunlu bir kabulleniş.

Uçurtmalarımız hep yükseklerde dalgalandı ipi bizim elimizde olduğu zamanlarda. Müsade etmedik hiçbir zaman imdirmelerine gökyüzünden. Ta ki sorumluluk denen o pelerini sırtımıza atana kadar...

Demem o ki; yaşadıklarımız onlar, ardakalanlar, güzellikleri zorlukları ile birer madalya gibi boynumuzda taşıdığımız. Ve yaşayacağımız bize biçilen bir elbise olan artakalan...

Her ne olursa olsun yaşanacak olan her yeni şey gibi yeni yılda ömürde yerini alacak. Ve biz onu da ömrümüz yettiğince geçmiş yıllar olarak anacağız.

Temennim o ki; gün dünden yarın günden güzel olsun.

Her yeni, bizlere güzellikler huzur ve sağlık getirsin.

Nice mutlu yıllara hep birlikte

Kadir KOLTUK