Hayat

Hayat Yaşatılan Değil Yaşadıkların Kadardır

Birini diğerinden çıkardığın zaman, sıfır kalacak büyük bir topluluk var etrafımızda hiçbir şeyin farkında olmadan hayat süren.

Bağlı yaşayan, kişilikleri tamamen ipotek altında insanlar. Yaşam kaynağı bir başkası olan bağlıdan öteye bağımlı insanlar. Kendini gerçekleştirememiş kişilikler.

Kimi sevdiği insana, kimi annesine, kimi çocuklarına, kimi, kimi, kimi… Dünyaları dört duvar olan kanatları kırık, uçmayan, uçamayan bağımlı insanlar.

Ve bu insanların yaşadıkları şeyi hayat sanmaları. Ve ardından gelen beklentiler. Kendileri kendilerine muhtaç iken hayatın onlardan bir şeyler beklemesi, en büyük ikilem.

Eş ne derse o doğru görülüp, ileri ya da geri bir adım atılmadan kabullenmeler, boyun eğmeler. Süregelen ve insanın kendini yaşamadan heba ettiği bir ömür.

Ya da ana kuzusu insanlar, hâlâ ağzı süt kokanlar. Boyunduruk altında çocukça ama başkalarına hayatı zehir ederek yaşayanlar.

Bu örnekler o kadar çok ki; bunlara el âlem ne der hapishanesinde yaşayanları da eklemek yanlış olmaz.

O ne der?

Bu ne der?

Şu ne der?

El âlem ne der?

Soruları altında nefes almaya çalışanlar, bir el durmadan boğazlarını sıkarken ne kadar mümkünse.

Oysa hayat;

Yaşatılan değil, ancak yaşadıkların kadardır.

Kendi gökyüzümüzde kanat çırpmak dileğimle, sevgiyle kalın…

Kadir KOLTUK