Güz Evi

Sedat Delioğlu derKi

GÜZ EVİ

2. Bölüm

Belki bir terziydi bu evi yaptıran. Evin yapımını, taş taş izlemişti. Her karesine teri dökülmüştü. Boş arsanın üzerinde yükseldikçe evin iskeleti, sonra o iskelet sıvaya boyaya büründükçe, bizim terzinin nabzının ritmine, gözlerinin ışıltısına yeter olmuyordu. Şu çürümüş sarkan ahşap yok mu hani, onu oraya elleriyle çıkarırken iğne batmaz parmağına giren kıymığa öfkelenmişti de bir küfür sallamıştı ya ağızlardan uzak. Sonra ev bitmişti, anahtarı teslim eden kapı ustasının çırağını çağırmıştı yanına, ona bahşiş uzatmıştı. Bahşişi elinden hızla kapan çırak, hoplaya zıplaya koşmaya başlamıştı da ustasından fırça yemişti. Kapıyı ilk karısı açmıştı, pembe yanaklı, gece gözlü karısı. Titreyen ellerle nakışlı demir anahtarı çevirmişti kadın, sağ ayağını eşikten içeri uzatmıştı.

Son kim çıkmıştı bu evden? Gıcılayan bir karyola; ağaran, seyrelen saç telleri; soluklaşan, soluklaştıkça incelen beniz; nane, kekik ve üzüm pekmezi kokularının belli belirsizliği. Komşuları ara ara gelip çorba kaynatırlardı hani kuru tarhanadan, çamaşırlarını da yıkarlardı. Kocası ölmüş müydü, hiç çocukları yok muydu, çocukları varsa neden hiç ilgilenmemişlerdi ki kadıncağızla?

Çürüyen evin karşısında öylece durdum, kaldım. Gerçek hikâye neydi acaba? Ev kimindi, nasıl böyle boş kalmıştı. Uğuldayan rüzgârlara döşü bağrı açık. Açılıp kapanan pencerelerce yalnız, sarkan tahta parçalarınca buruk.

Mahallede bir evin kapısını çalıp sorabilirim. Gerçek hikâyeyi bilen birileri çıkar mutlaka. Öğrenmeliyim. Öğrenirsem içim rahat edecek. Ama öğrenirsem, bu kez de kurduğum hayaller silinecek. Tek bir hikâye kalacak geriye.

Elimi bir kapının demir tokmağına uzatıyorum. O anda bir martı sesi geliyor tepemden, başımı çeviriyorum, beyaz bir martı, yanılmamışım. Göğün açık mavisinde, bulutlar gibi başıboş bir martı. Kollarımı açıyorum onun gibi, ellerim sokağı kaplıyor ve ben gazele dönmüş güz yapraklarına basarak hışırtılarını duyarak yürüyorum.

S O N

Sedat Delioğlu

Giresun - 2017