Güz Evi

Sedat Delioğlu derKi

GÜZ EVİ

1. Bölüm

Gökyüzünün silme maviye kesişine; köpüren bulutların başıboşluğuna, vurdumduymazlığına; ince rüzgârın ensemi yoklayışına dalmış; iki kolunu iki yana açsan sokağın bir ucundan diğerine ulaşacak kadar dar, kıvrıla büküle uzayan bir sokakta yürüyorum. Kapı önlerinde oturan kadınlar yok, çocuk sesleri işitilmiyor varsa yoksa güz yaprakları.

Terk edilmiş bir eve rastlıyorum. Yüz üstü bırakılmış bir ev. İki katlı, sundurmalı bir konak. Kapısı bacası açık, camlarının çoğu kırık, örme taştan olduğu belli olan ilk katına yosun yürümüş, sarmaşıklar kaplamış merdiven girişini. İkinci katında evin ön ve yan cephelerinde beşer tane pencere görünüyor. Çatısından aşağı kırılmış keresteler, olukların sacları sarkmış ha düştü ha düşecekler. Ev, giriş kapısına doğru çukurlaşmış, yıkılırsa ilk buradan başlayacak çökmeye. Şampanya rengi boyası akmış, sıvası kavlamış duvarlarında, eskiden işleme olduğu belli olan karaltılar, lekeler var.

İlk kim girmişti acaba bu evden içeri? Belki ak duvaklı, gül yanaklı, gamzesi gizli, kirpiği nazlı bir kızdı gelen. Yüzünde utangaçlığın uçuk pembesi, gözlerinde hayal pusu, narin adımlar atarak saçlarının yüzüne dökülen kıvrımına saklanarak gelen bir kızdı. Halay, horon, kemençe. Ayağı ak sekili yağız atın sağrısındaydı da inmişti hani. Ağlayan gülen bir kızdı. Merdivenler henüz çürümemişti, ak topuklarını basa basa, alkış kıyamet girmişti içeri.

1. Bölümün Sonu

Sedat Delioğlu

Giresun – 2017