Düş İzi

Sedat Delioğlu derKi

DÜŞ İZİ

Seni kelimelere benzetiyorum. Bir ateş böceğinin izli kızılı gibi yanıp sönen kelimelere: Uçarı, kırılgan, sert, hüzünlü, anlam yüklediğimiz titreşimler bütünü.

Eksiltili söz dizimi, geniş zamanların ulaşılmazlığı, geçmişin bitmemişliği… Seni, yüz bin yılın akdi kelimelere benzetiyorum. Yüklemlere yüklediğimiz öznel anlamlar, öznelerin keder yükü, nesnelerin edilgenliği… Seni kelimelere… Bir eski zaman alfabesi, kilden gelme; mağara duvarlarına kabartılmış, ilk düş izi kelimelere… Seni inceliğin yalın diline, yunmuş arınmış; kutsal kitaplarca söylenmiş, vaat edilmiş, yasak edilmiş kelimelere…

Seni kelimelere benzetiyorum, bir telli çalgının turnalara söylediği, destanlardan, koşuklardan, ağıtlardan gelme. Yaylalarda, dağ başlarında söylenmiş, yalçın kayalara vura vura yinelenmiş kelimelere…

Yağmur damlasının taşa çarpıp da saçılışı gibi; yeni dillenen bir çocuğun soluğundaki hız, hizaya girmemenin gerisindeki haz gibi; ilkyazların ilk günü gibi; çoğalan kelimelere…

Seni, yeni imgeler peşindeki bir şairin esrik dizelerine benzetiyorum, zincirli tamlamaların esareti damağımda. Benzetiyorum, öyle uzak. Benzetiyorum, benzemezliğinden utanarak.

Sedat Delioğlu

Giresun / 2017