Pencere

BurakKetenci derKi;

Pencere

Deniz görmeyen ama hayal kurmaya uygun penceremde yağmur var bugün. Bu gündüz vaktinde içim gibi karanlık, ellerim gibi soğuk hava. Bilmediğim bir dilde şarkılar söyleniyor radyoda. Çay tatsız. Kanlıca sessiz.

Cemal Süreya'nın kuşları uçuyor Orhan Veli'nin mahallesinde. Öğle uykusundaki çocuklarımın karınlarının tok olması, belkide huzur veren tek şey bana.

Tüm eski yalanlar ve ulu yalancılar rahatsız ediyor yine... Büyük bir yalanlar cumhuriyetinin sürüler halinde yaşayan küfürbazlarıyız sanki. Hayatın gerçeğiyse yalanlar, ben yaşamaya alışamadım! 40 yıl oldu bu dünyaya düşeli, halen yadırgıyorum yerimi.

Bir hafta oldu. Anneannemin yerini hazırlayıp, onu ellerimle yatıralı. Sağ omzunun üstüne doğru hafifçe eğdim. Bacaklarını topladım. Biraz toprak sıkıştırdım başının altına. Sonra kalın ama düzgün kesilmiş tahta parçalarıyla örttüm üstünü. 3-5 kürek de toprak attım üstüne. Sanki 40 yıllık hakkını ödemiş gibi döndüm arkamı uzaklaştım, taşsız mezarından. "Kurtuldu" diye düşündüm, kıskanmadım da değil!

2 saat oldu, hâlâ uyuyorlar. İnsan hiç uyuyan çocuklarını özler mi? Özlüyor. Penceremde yağmur devam ediyor. Çocukken annemle seyrederdik yağmuru. Emel Sayın kasetimiz vardı sadece. Onu dinlerdik. Penceremizden görünen boş arsadaki yağmur suyunun yokuş aşağı akışını izlerdim günlerce. O suyun büyük bir nehir olduğunu hayal ederdim. Üzerinde bir sürü şelale vardı. Benim pencerem, kocaman bir nehre bakardı. 10 civarı farklı pencerem oldu sonra. Karım oldu, çocuklarım oldu. Ama hiç bir pencere çocukluğumdaki pencerenin tadını vermedi. Çocukluğumun penceresi; geçen ay, kentsel dönüşüm tanrısının askerleri tarafından esir alındı. Kendisinden bir daha haber alamadık.

Burak Ketenci

28 Kasım 2016 - Kanlıca