Gündedün

Burak Ketenci derKi

Gündedün

Ateşler içinde yanarken sirke kokan çocukluğum, civalı derecenin kontrolündeydi annemin sabrı. Kalem bile tükenirken, annemin sabrı tükenmezdi. Hiç öyle kolay olur muydu ki; önce kendini, sonra babamı, en sonunda da beni ve kardeşimi büyütmek!

Elektrik kesintileri ile başlayan gölge oyunlarında, oyunun ömrünü belirleyen mumun büyüklüğü değil TEK’in keyfiydi! Sonra özelleştirdiler oyunlarımı, özelimi de özelleştirdiler daha sonra!

Uzun dalgada ibre 1000’e yaklaştığında cızırtılar arasından çıkardı Belgrad Radyosu! Çok severdim, çok güzel konuşurlardı. Anlamasam da, çok güzellerdi… Kanadı, kafesin tellerine sıkıştırılmış ve kafasına hafifçe bastırılmış serçe gibi çıkardı sesi, radyoda şarkı söyleyen kadının! Geceleri kurcaladığım radyoda netleştiremediğim istasyonların kıyısında kurduğum hayaller ‘‘rahat bırak şu radyoyu’’ homurdanmasıyla yıkılırdı! Birkaç gece sonra yine uzun dalgadan yola çıkardım hayallerime doğru…

Sol üst köşesi asma yapraklarıyla kaplı ama deniz gören pencerenin sıcak tarafındaydı yatağım. Gece lambamdı ay. Bazı geceler radyasyon bulutları geçerdi ayımın önünden. Çok korkardım kanserden. Yıldızlar kayardı çokça. Tuttuğum dilekleri unutmamak için yazardım! Unutmadığım tek dileğimse; dedemin ölmemesiydi kanserden. Ama, dedem ölünce kanserden, yazdığım tüm dilekleri denize attım! Onun için midir ki; her zaman filizlenir umutlarım, kenarındayken denizin? Hâlâ…

Burak Ketenci

16 Aralık 2015 – Bolu