Az Önce

Yüzünü yere eğmiş kızılca bulutların sürrealist manzarasına dalıp da renklerinden, dizilişlerinden, biçimlerinden, saklı anlamlar çıkarmaya çalıştığım şu gökyüzü tuvaline, salkım saçak, boğumlu bebek kolları gibi uzanan, ve böylelikle bu yağlı boya tablosunu, beşik dönencesine çeviren çınar ağacının gölgesine, gövdemi serip de kaykılmadan az önce.

Sivri gagasını uzatıp sündüren, iki kanadını rüzgârlara pupa yelken geren bir göçmen kuş geçti. Az önce iki akkelebek, kanatlarını döndüre döndüre kozasından yeni çıkmış bir kovalamacanın peşine takılıp geçti.

Benim, çınar ağacından ayrılmaya karar vermiş bir yaprağın sararışını görmemden az önce. Ense kökümü yoklayan avare bir rüzgârın ıslıklı sarhoşluğu da geçti tabii.

Gün yüzünü ekşitip, bitmeye meyledince, alaca bulutlar kararmaya yüz tutunca, gölgeler uzayıp, göğü yutunca, binlerce yıl öncesinin yıkıntılarına hükmetmiş soylular geçti.

Az önce yırtık çuluna çömelmiş, elindeki toprak çanağı uzatıp, önünde yürüyenlerin kibrine avuç açan sefil dilenciler geçti. Az önce, omuzlarına taktıkları metallerin ağırlığıyla havalanan, yüzünü gözünü bir süngü gibi sağa sola uzatan korkaklar, acar kahramanlar geçti.

Az önce yükselme umuduyla alçalan sünepe adamlar, kanatsız sinekler geçti. Az önce sokakları dert meydanına çeviren küfelikler geçti.

Az önce, daha ben çınarın gölgesine devrilmeden, bulutlar soğumadan, yapraklar çevrilmeden, rüzgârın ıslığı dinmeden az önce biliciler, yargılayıcılar ve yazıcılar geçti.