Yağız Gecenin Sonu

Sedat Delioğlu derKi

Yağız Gecenin Sonu

Çatılardan sarkan buz hevenklerine; iri gövdelerini döndüre döndüre, bir rüzgârın peşine düşen kar tanelerinin dört yana savruluşlarına; kendine çekilen dalların, köklerin, çatıların, pervazların üstüne düşen ıslak beyazlığa rağmen, erkenci bir dağ menekşesinin alımlı çalımlı mor yapraklarını, büklümlü yeşilini, yaprağa gövdeye bürünüşünü gördün.

Saçak altlarına yuva yapan göçmüş kırlangıçların geri dönüşünü gördün.

Toprağın üstüne çullanan betonun, molozun ve parke taşların gücüne hiç aldırmayan bir sarıçiçeğin özsuyunu insan medeniyetinin damarlarına salışını, demiri, çimentoyu öyle çırılçıplak yarışını gördün.

Sabahın ilk saatlerinde büyülü bir kızıla boyanmış bulutların sergüzeştini gördün, günışığının gökyüzünü bir tuvale çevirişini, sürrealist manzaranın seyrini gördün.

Köpüren dalgaların kayalarla dansını, mavi yosunların, kırık yarık kabukların, çakıl taşlarının tuzlu sularla biçimlenişini gördün. Dalganın yosuna, kuma, taşlara, pullara çıkışını, bu çıkışın sırrını gördün.

Okudun ve bildin. Acar kahramanları, gölgesinden korkanları, âlimleri, zalimleri, mazlumları, masumları. Kuyruğu savaş düğümlü yağız atları, çelik zırhlı süvarileri, parmakları kolları boğumlu çocukları. Mağaralarda sır edilen ümidi gördün.

Bir sabır mevsimidir. Bir yağız gecenin sonudur. Bir alaca şafaktır. Bir nazlı seherdir. Bir köpüklü tuzdur. Bir akça kızdır. Bir yaralı taydır. Bir neşeli toydur. Gördün.

Sedat Delioğlu

Giresun - 2018