Kıymetlimiz

KIYMETLİMİZ

İnsan emek verdiği her şeyi sever. Üretmeyi sever. İşe yaramazlık hissi kadar bizi üzen çok şey yoktur.

Günümüzde artık bir yere varmak için üç gün yol yürümemiz gerekmiyor. Temel ihtiyaçlarımızı sağlamak gün geçtikçe kolaylaşıyor. Bilgi ise dilediğimiz an parmaklarımızın ucunda. . Tüm bunlar bizi hem efendi hem köle yapıyor. Efendi olmak anlaşılabilir ama köle olmak kısmını açalım biraz; Kaçımız telefonunu evde unuttuğunu fark edince yarı yoldan dönüp almaz? Telefonun şarjı bitince paniklemez? Ulaşılabilir olmamak dünyada olmamak gibi bir şey. Nitekim Sosyal medyada yoksanız acaba var mısınız?

İhtiyacımızın üstünde sahip olduğumuz bilgiyle bazen ne yapacağımızı şaşırsak da o bizim kıymetlimiz. Ama güzel olan şu ki bugün isteyen herkesin sosyal medyada bir sahnesi var.

Dostoyevski her ne kadar ‘Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir.’ demiş olsa da iyi işler de çıkmıyor değil. -Sanat öldü, şiir bitti, aşk bitti- gibi sözler hep söylenmiş ve hep söylenecek. Şekli değişebilir ama hiçbir şeyin bittiği, biteceği yok.

Bir şiirle tamamlayalım sözümüzü. Sevgiyle…

Yeniden öğreniyorum

Eğilip koklamayı bir çiçeği

Yüreğimi eğip, bükmeyi

Çöpleri ayıklamayı

Gümüşü parlatmayı

Hışımla geçtiğimi

Başımla öpmeyi

Bitmemiş şiirleri ipe dizip çekmeyi

Yeniden öğreniyorum ve biliyorum

Yolların sevdadan geçtiğini