Sözü arıyorum

Bir kelime arıyorum. Ancak ya öyle bir kelime yok, ya da ben bulamıyorum. Arıyorum.

Dağları anlatsın istiyorum, yüzümüzü kesip geçen o acı yeli, ufalanan kayaları, mavi bir boşluğa taşan ağaç köklerini, vargit çiçeklerini, yayla göçlerini anlatsın.

Serçelerin kışlık telâşını anlatsın, yapraksız dallara biriken karı silkeleyen kanat çırpışları anlatsın. Binlerce yılın sessizliğini alıp da bakışlarının karasına, uçsuz bucaksız susan ihtiyarların gözlerini, pencere kenarlarında, kıvrılmış tül perdelerin arkasında yollar gözleyen kasabalı hüzünleri anlatsın. Bir yalnızlıktan çıkıp öbür yalnızlığa vuran saatlerin sarkacını, eski bir tarihte duraklatılmış takvim yapraklarını anlatsın.

Belki, diyorum bu yazının sonunda bulacağım o kelimeyi daha bilmiyorum, ama arıyorum.

Köy kahvelerinde eskimiş iskambil kâğıtlarını, bu kâğıtları yarılmış elleriyle tutan ve atan adamların yorgunluğunu; doldurulurken dökülen, altlıklarında göllenen, sonra tepsilere dizilip getirilen çayın, sigara yanıklarıyla delinmiş çuha örtünün hâkisine konuluşunu; kıstırılan dumanı; yakın gözlüğünü burnuna takan adamları, öfkeyle yanan sobaları anlatsın.

Bir kelime arıyorum, oğullarının gelişini bekleyen anneleri, kapı önlerini, ev içlerini anlatsın. Bacaların kurumunu, çatılardan sarkan buz hevenklerini, sokaklara çöreklenen ayazı, bir eşitlik duygusuyla yağan beyazı, kapattığı yolların kenarlarına kürenerek yığılan ve aylarca orada kalacak olan kar tepelerini anlatsın.

Var mı böyle bir kelime ben bulamıyorum, bulana da “aşk” olsun!

(Yazının sonunda bulacağımı söyledim diye, yazının sonuna gelmeden bakan, sabırsız okura da bin selâm olsun!)