Kırk yaş dökümü

160 mevsim gördüm. 480 ay yaşındayım.

Ufuk çizgilerine bakıp, yedi renkle karışa katışa dalıp gittiklerim oldu. Dağ başlarına, kiraza, bulutlara ve akşamlara tırmandım. Yağmur damlalarına, sur diplerinde açan sarı çiçeğin narin yapraklarına, bu yapraklarda tomurcuklanan, kendi desenlerini çizen taze sabah çiğlerine, erkenci erik çiçeklerine, birden bire çıkan ve inceden esen güneyli rüzgârlara, tutunduğum oldu. Kendimi güneşle bir tutmaya meylettim, gafletlerim oldu. Kadim toprağa allı yeşilli uzandıklarım oldu. Göklere, akan yıldızlara ve karanlıklara bakıp böylesine küçük ve böylesine büyük oluşumuza şaşıp kaldıklarım oldu. Kelimelerle resimler çizmeye yeltendim. Kasabalı kederlerim, kentli yalnızlıklarım oldu. Ölüme inanmadım.

Sebepsiz hüzünlerim oldu.

Kapıları kilitlemedim, ışıkları söndürmedim, şemsiyemi almadım. Vazgeçişlerim oldu. Boyun eğdiklerim, isyan ettiklerim…

Tek kişilik örgütler kurdum, sonra bölündüm.

Aklımın oyunları oldu bana. -Ben neysem, aklım da neyse?- Hayalle gerçeğin sarmaş dolaş karıştığı alacakaranlıklarım oldu. Kimi zaman gerçekliğin kaskatı eşiğinden geçtim, kimi zaman düşlerin sınırını aştım.

Kurduklarım, kırdıklarım oldu.

Kaybetmekten ve de kazanmaktan korktuğum da oldu tabii.

Binlerce kitabın sayfalarında gözlerimin izi kaldı. Kimi müziklerle büyülendim. Hiç şiir ezberleyemedim. Ama, bazen bir dizenin tenhalığına, bazen mavisine, bazen gölgesine, iç geçirişine, yüceliğine ve de güzelliğine kapılıp aksıra tıksıra ağladıklarım oldu. Dört kitap yazdım. Üçü yayımlandı. Altıncısını yazıyorum şimdi. Yayımlanır mı, bitirebilir miyim, onu da bilmem, şimdilik ya/z/ş/ıyorum.

Sevdim ve sevildim ve çocuk büyüttüm ve düş yürüttüm.

Al gözüm seyreyle şimdi, geçenleri ve de geçecek olanları.