Sayın Oblomov

Bazı günler güneş yüzünü göstermez. Hava kasvetlidir. Kara bulutların ruhunuzun en derinliklerine işlediğini hissedersiniz. Uykulu haliniz peşinizi bırakmaz. Giyinmek bile oldukça yorucu bir eylem haline gelebilir. Tüm bu hisseleri yaşadığınızda herkesin kendine iyi gelen reçeteleri vardır muhakkak -kitap okumak bu reçetelerden biri- Size Oblomov’dan söz etmek istiyorum -tembelliğin suçüstü yakalandığı, Rus edebiyatının başyapıtlarından biri- Öyle ki tarihe Oblomovluk olarak geçmiş ve bir akım haline gelmiştir.

İvan Gonçarov un yüz elli yıl kadar önce bir ay gibi kısa bir sürede yazdığı ve ünü yazarının ününü aşan eseri Oblomov; okunmaya başlandığı anda adeta evinize gelir yerleşir. Sayfaları çevirmeye devam ettikçe korkuya kapılırsınız. Oysa okuduklarınızda korkuya dair tek satır yoktur. Kendinizden korkarsınız -Oblomov olmaktan- Ve o bir köşede yaptıklarınıza kıs kıs güler. Depresyon hırkanız varsa o zaman Sayın Oblomov size kahkaha da atar. Ama bir o kadar da yakın hissedersiniz ona kendinizi. Samimidir, karşılıksız sever. Etrafındakilere zararsızdır. Gidip bir hırka edinme hissi uyandırır insanda.

Tembel ve depresif bir günümde yazdığım bir şiiri sevgili dostum Oblomov’a armağan ediyorum. İyi adamdı, anlaşılamadı. Herkesin çocukluğunu yaşlılıkta da yaşama hakkı olmalı. Ben senden yanayım. Tamam, tümden değilim ama bazı günler mutlaka senden yanayım…

Artık o eşsiz manzaralarda fotoğraf çektirmek istemiyorum

Ölümsüzleşmesin benimle ölsün

Ütülemek istemiyorum giysilerimi

Kırışsın benim gibi

Yeni giysilere de gerek yok

Yıpransın eskisin benim kadar

Yatağı da toplamıyorum

Var mı ben dağılınca toplayan

Dev bir çikolata kavanozunda boğulayım oh ne iyi

‘Eski ipek bir şalım vardı nerede?’

Kaybolunca arasa biri de böyle

Çirkin bir böcekti. Ama işte ipekti